Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. IV SA/Wa 2744/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, Sędzia WSA Jakub Linkowski, Protokolant ref. staż. Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi L. K. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy 1. oddala skargę; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz radcy prawnego M. B. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 55,20 (pięćdziesiąt pięć 20/100) złotych stanowiącą 23 % podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] września 2012 r. nr [...] Rada do Spraw Uchodźców utrzymała w mocy decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z [...] września 2011r. o odmowie nadania statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej, o odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej i o wydaleniu cudzoziemca z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany.

Stan sprawy przedstawia się następująco:

L.K., obywatelka [...], deklarująca narodowość [...], w dniu [..] września 2010 r. złożyła do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców wniosek o nadanie jej statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskiem tym objęła również swego małoletniego syna, Z.D., urodzonego [...] grudnia 2002 r. Jako motyw wyjazdu z kraju pochodzenia i ubiegania się o status uchodźcy Wnioskodawczyni podała doznawane prześladowania ze strony władz: została zabrana, gwałcona i bita oraz grożono jej śmiercią, jeśli nie powie prawdy w sytuacji, gdy niczego nie wiedziała.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego decyzją z dnia [...] września 2011 r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców postanowił odmówić nadania Wnioskodawczyni statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu Konwencji o statusie uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28.07.1951 r., oraz Protokołu dot. statusu uchodźców, sporządzonego w Nowym Jorku dnia 31.01.1967 r. (Dz. U. z 1991 r., Nr 119, poz. 515 i 517), dalej odmówił udzielenia ochrony uzupełniającej i postanowił wydalić z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany. W uzasadnieniu stwierdzono, że Strona nie podała żadnych przyczyn uzasadniających obawę przed prześladowaniami, o których mówi Konwencja Genewska. Nie stwierdzono również, aby w przypadku Skarżącej istniało ryzyko doznania poważnej krzywdy w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP (tekst jednolity Dz. U. z 2009r., Nr 189, poz. 1472). Ponadto organ I instancji stwierdził, że Wnioskodawczyni nie wykazała, że może być narażona na naruszenie praw wymienionych w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (art. 2-7), a zatem nie ma podstaw do wyrażenia zgody na pobyt tolerowany.