Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. I SA/Wa 2172/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Wroczyński Sędziowie: WSA Jolanta Dargas WSA Iwona Owsińska-Gwiazda (spr.) Protokolant specjalista Ewelina Dębna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi A. C. i M. Z. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.

Uzasadnienie

Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z [...] września 2012r., nr [...], po rozpatrzeniu wniosku A. C., M. Z. (dalej: "skarżący") oraz pozostałych spadkobierców M. C. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2011r., nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] grudnia 1954r., nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z [...] września 1954r., nr [...] odmawiającego przyznania dotychczasowej właścicielce prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] ozn. Nr hip. [...] - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Zaskarżone orzeczenie wydano w oparciu o następujący stan faktyczny sprawy.

Prezydium Rady Narodowej w W. orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] września 1954 r. odmówiło M. C. przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], oznaczonej nr hip. [...] uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że odmowa przyznania tego prawa nastąpiła, z uwagi na przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego pod użyteczność publiczną. W piśmie z dnia 4 listopada 1954 r., przekazującym odwołanie do Ministerstwa Gospodarki Komunalnej, Prezydium Rady Narodowej w W. poinformowało, że przedmiotowa nieruchomość przeznaczona jest pod [...] Szkołę [...]. Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z [...] grudnia 1954 r., powyższe orzeczenie utrzymało w mocy. 26 stycznia 1994 r. A. Z. spadkobierca M. C. złożył do Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] grudnia 1954 r. i orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z [...] września 1954r. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z [...] czerwca 1999r. odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej z [...] września 1954 r. i decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] grudnia 1954 r. Od powyższej decyzji A. Z. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym podniósł, że orzeczenie opiera się planie zagospodarowania przestrzennego, który nie był szczegółowym planem zagospodarowania, jakiemu odpowiada sformułowanie dekretu "plan zabudowania", ponieważ taki plan pochodzi z 1931 r. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z [...] sierpnia 1999 r. utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] czerwca 1999 r. W uzasadnieniu organ wskazał, że w dacie badanej w trybie nadzoru decyzji obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Nr [...], który przewidywał przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości pod budynki i urządzenia użyteczności publicznej na cele kulturalno - oświatowe, z pozostawieniem 75% powierzchni niezabudowanej urządzonej, jako ogrody, boiska, dziedzińce. Jak wynika z akt sprawy obecnie część przedmiotowej nieruchomości znajduje się we władaniu Akademii [...], a pozostałą jej część stanowią drogi. Organ zauważył, że nie można zgodzić się z twierdzeniem wnioskodawcy, iż dla tej nieruchomości, obowiązującym w dacie wydania decyzji, był "Ogólny plan zabudowania W." zatwierdzony przez Ministerstwo Robót Publicznych w dniu [...] sierpnia 1931 r. (nr [...]), wydany na podstawie art. 23-28 rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej z 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (Dz. U. z 1939 r. Nr 34, poz. 216). Zgodnie z treścią przepisu art. 47 dekretu z 2 kwietnia 1946 r. o planowanym zagospodarowaniu przestrzennym kraju (Dz. U. Nr 16 poz. 109) z dniem jego ogłoszenia tj. z dniem 21 maja 1946r. utraciły moc obowiązującą przepisy w sprawach uregulowanych niniejszym dekretem, w szczególności art. 7 - 51 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli. Dekret z 2 kwietnia 1946 r. stanowił, iż wszystkie poczynania publiczne i prywatne w zakresie użycia terenu i rozmieszczenia ludności powinny być dostosowane do postanowień planów zagospodarowania przestrzennego (art. 1), a planowe zagospodarowanie przestrzenne przeprowadza się na podstawie planów: krajowego, regionalnych oraz miejscowych, opracowywanych zgodnie z wytycznymi polityki gospodarczej Państwa - art. 2. Organ ustalił, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Nr [...] uchwalony przez Naczelną Radę Odbudowy W., uzyskał moc obowiązującą zgodnie z § 8 i § 16 rozporządzenia Ministra Odbudowy z 11 grudnia 1947r. w sprawie trybu postępowania przy sporządzaniu planów zagospodarowania przestrzennego dla obszaru W. i [...] Zespołu Miejskiego oraz zawieszenia rozpatrywania wniosków o zmianę przeznaczenia terenów i dokonywania inwestycji na tym obszarze (Dz. U. R.P. Nr 74, poz. 479), z dniem ogłoszenia w Monitorze Polskim obwieszczenia Przewodniczącego Naczelnej Rady Odbudowy W. tj. z dniem [...] września 1949 r. (M.P. Nr A-19, poz. [...]). Był więc obowiązującym planem dla nieruchomości przy ul. [...] w dacie wydania zaskarżonych decyzji. Wobec tego Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast uznał, że skoro odmowa przyznania prawa własności czasowej nastąpiła z uwagi na przejęcie nieruchomości pod użyteczność publiczną, a obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego potwierdza to przeznaczenie, to nie można uznać, że zaskarżone w trybie nadzoru decyzje rażąco naruszają prawo.