Wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 kwietnia 2013 r., sygn. II SA/Łd 1201/12

Dnia 10 kwietnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.) Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Protokolant Specjalista Marcelina Chmielecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2013 roku sprawy ze skargi J. Z. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzają ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] Nr [...]; 2. przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi adwokat M. Z. prowadzącej Kancelarię Adwokacką w Ł. przy ul. [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu. LS

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] nr [...] po ponownym rozpatrzeniu sprawy utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] nr [...].

Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych ostateczną decyzją z dnia [...] nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił J. Z. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej.

W dniu 18 października 2011 r. J. Z. zwróciła się do organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie jej wniosku w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na podstawie art. 1 ust. 1, art. 2 pkt 2 lit. a, art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. nr 87, poz. 395 ze zm.) odmówił J. Z. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej argumentując, że praca wykonywana przez J. Z. była w niewielkim oddaleniu od dotychczasowego miejsca jej zamieszkania i nie miała charakteru szczególnie dotkliwego. Pracę tę strona świadczyła w znanej okolicy, niedaleko znajomych. Zdaniem organu młody wiek mógł zwiększać poczucie osamotnienia, niemniej jednak w sensie obiektywnym była to okolica jej dotychczasowego miejsca zamieszkania. Dalej organ wywodził, iż powyższa ocena nie podważa subiektywnego poczucia krzywdy jaka spotkała w związku z powyższym J. Z., jednak wydając w tej sprawie decyzję organ musiał oprzeć się na kryteriach zobiektywizowanych. Ponadto organ podkreślił, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza deportacji do pracy przymusowej J. Z. w rozumieniu powyżej przywołanych rozważań.