Wyrok WSA w Krakowie z dnia 24 kwietnia 2013 r., sygn. III SA/Kr 849/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki Sędziowie WSA Halina Jakubiec (spr.) SO del. Janusz Bociąga Protokolant Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi J. K. -K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 17 kwietnia 2012r. nr [....] w przedmiocie zasiłku celowego skargę oddala

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 17 kwietnia 2012r. znak [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2012 r. znak [...] o odmowie przyznania J. K. - K. świadczenia w formie zasiłku celowego na dofinansowanie do opłat za energię elektryczną, czynsz i gaz na miesiąc styczeń 2012 r.

Jako podstawa prawna decyzji wskazany został przepis art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 4 i art. 39 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. 2009 r. Nr 175.1362 ) oraz art. 138 § 1 pkt. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Decyzja zapadła w następujących okolicznościach stanu faktycznego:

J. K. - K. wniosła w dniu 27.01.2012r. o przyznanie pomocy finansowej na opłaty związane z energią elektryczną, czynszem i gazem za miesiąc 2012r. Decyzją z [...] 2012 r. znak [...] Prezydent Miasta odmówił na podstawie art. 2,3 ust. 3 i 4, art. 4, 8, 12, 14, 17 ust. 1 pkt 5, 39, 102, 106, 109 ustawy o pomocy społecznej skarżącej wnioskowanej pomocy. Organ wyliczył łączny dochód skarżącej w miesiącu styczniu 2012r. na kwotę 1003,29 zł, na który złożył się zasiłek rodzinny 159 zł, zasiłek pielęgnacyjny 153 zł, renta męża skarżącej 691,29 zł. Według deklaracji męża nie osiągnął on dochodu z tytułu prowadzonej działalności. Jak zauważył organ, kryterium dochodowe uprawniające do przyznania pomocy finansowej nie zostało przekroczone, niemniej organ uznał, że istnieje wyraźna dysproporcja miedzy udokumentowaną wysokością dochodu a rzeczywistą sytuacją majątkową rodziny skarżącej. Wskazał tu na fakt posiadania nieruchomości gruntowych przez skarżącą, dwóch samochodów a także na okoliczność, że skarżąca nie angażuje się w rozwiązywanie własnej sytuacji finansowej w celu jej poprawy, to znaczy nie wykorzystuje faktycznego posiadania źródeł dochodu. Organ uznał na podstawie powyższego, że skarżąca jest w stanie zaspokoić faktycznie potrzeby życiowe.