Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 13 marca 2013 r., sygn. II SA/Sz 81/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz,, Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Protokolant Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 13 marca 2013 r. sprawy ze skargi R. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Starosta, na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), cofnął R. W.M. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii z uwagi na niepoddanie się przez kierowcę kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji. Decyzji tej organ, w oparciu o art. 108 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Od powyższego rozstrzygnięcia odwołał się R. M. zarzucając naruszenie art. 130 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. 107 § 3, art. 108 § 1 i art. 10 § 1 K.p.a. Wniósł o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności oraz uchylenie decyzji i umorzenie postępowania w sprawie ze względu na brak podstaw do cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami. W jego ocenie, o bezprzedmiotowości prowadzonego postępowania przesądza fakt, że odbył szkolenie określone przepisem art. 130 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, które spowodowało zmniejszenie ilości punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Na potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie powołał się na wyroki sądów administracyjnych o sygn. akt III SA/Gd 475/08, II SA/Ol 786/10, I OSK 1152/09 oraz II SA/Gl 26/12. Dalej wyjaśnił, że w toku postępowania prowadził korespondencję zarówno z Komendantem Wojewódzkim jak i Starostą jednakże oba organy zakwestionowały wskazane orzeczenia i powołały się na § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego. Zdaniem strony, wskazany przepis nie może być stosowany w sprawie, albowiem jest sprzeczny z aktem wyżej rangi, tj. ustawy Prawo o ruchu drogowym. Ponadto odwołujący się zarzucił, że organ I instancji nie zagwarantował mu czynnego udziału w postępowaniu, gdyż nie zawiadomił pełnomocnika o podejmowanych czynnościach w sprawie. Argumentując wadliwość uzasadnienia zaskarżonej decyzji, strona wskazała na jej lakoniczność i nierzetelność oraz brak jakiegokolwiek odniesienia się do przesłanek warunkujących nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.