Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. II SA/Ol 1323/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant st. sekretarz sądowy Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2013r. sprawy ze skargi J.R. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia "[...]" J. R. zwróciła się do Urzędu Miejskiego w "[...]" o wymeldowanie H. K. z pobytu stałego z lokalu mieszkalnego nr "[...]" przy ul. "[...]" w "[...]" stanowiącego jej własność. We wniosku wskazała, iż H. K. bez wymeldowania się opuściła przedmiotową nieruchomość i przebywa za granicą, w Niemczech. Opuszczając lokal zamknęła klatkę schodową, na której znajduje się przyłącze do licznika energii elektrycznej, licznik został zdjęty, co uniemożliwia remont budynku.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, decyzją z dnia "[...]", Nr "[...]", Burmistrz "[...]" odmówił wymeldowania H. K. z lokalu położonego w "[...]" przy ul. "[...]". Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podał art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako: k.p.a.). Argumentował m.in., że opuszczeniem miejsca pobytu stałego w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych jest nie tylko fizyczne nieprzebywanie, ale również zamiar opuszczenia lokalu z jednoczesnym zerwaniem wszystkich związków z dotychczasowym lokalem i założenie w nowym miejscu ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów. W odniesieniu do H. K. można mówić co najwyżej o czasowym nieprzebywaniu w miejscu stałego zameldowania. Podkreślił, iż fakt przejściowej nieobecności, czy też występowanie nawet regularnych okresów fizycznej nieobecności w miejscu zameldowania nie upoważnia jeszcze do stwierdzenia, iż zameldowany opuścił to miejsce w rozumieniu art. 15 ust. 2 powyższej ustawy. Podniósł, iż H. K. trzy razy w roku na okres 2-4 tygodni wyjeżdża za granicę, jeździ też w odwiedziny do siostry i córki. Wyjazdy te mają jedynie charakter czasowy. Strona zawsze wraca do spornego lokalu, tam przechowuje swoje rzeczy osobiste i cały dorobek życia. Pomimo trudnej sytuacji finansowej przeprowadza na własny koszt remonty, opłaca rachunki, opala zajmowany lokal. Na pewno nie postępowałaby tak osoba, która nie miałaby zamiaru nadal tam mieszkać. Wskazał również, iż dopiero po ustaleniu dobrowolności lub trwałości opuszczenia lokalu można orzec o wymeldowaniu. Tymczasem H. K. nie opuściła na stałe spornego lokalu, nie zerwała z nim więzi, a po każdym wyjeździe za granicę wraca do lokalu. Reasumując wskazał, iż strona wnioskująca wielokrotnie podkreślała, że H. K. nie posiada żadnych uprawnień do zajmowanego lokalu, co znalazło potwierdzenie w jej zeznaniach. Jednakże ewidencja ludności jest rejestracją stanu faktycznego i nie stanowi formy kontroli legalności zamieszkania i pobytu.