Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. I SA/Wa 1364/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Maciejuk Sędziowie: WSA Agnieszka Miernik (spr.) WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz Protokolant referent Monika Bodzan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi I. S. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Skarbu Państwa na rzecz skarżącej I. S. kwotę 454 (czterysta pięćdziesiąt cztery) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] odmawiającą potwierdzenia I. S. prawa do różnicy rekompensaty za nieruchomości położone poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej: w miejscowości K., powiat [...], województwo [...], będące własnością A. B. oraz w miejscowości B., gmina S., powiat [...], województwo [...], będące do 1936 r. własnością K. B., przekazanych testamentem na rzecz S. B., M. B., Z. B. i I. B. (obecnie S.).

Decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

I. S. wnioskiem z dnia 31 grudnia 2008 r. wystąpiła do Wojewody [...] o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. odmówił potwierdzenia prawa do rekompensaty za pozostawione mienie. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w toku postępowania ustalono, iż wniosek I. S. dotyczy różnicy rekompensaty za przedmiotowe nieruchomości, bowiem na mocy decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia [...] marca 1993 r. nr [...] wnioskodawczyni otrzymała już na poczet rekompensaty, na własność lokal mieszkalny nr [...], położony w K. przy ul. [...], stanowiący własność Skarbu Państwa wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku i w użytkowaniu wieczystym działki gruntu. Dowodem realizacji jest akt notarialny z dnia [...] lipca 1993 r. Rep. A nr [...]. Zdaniem organu, z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie wynika jednak, aby spełniona została, wynikająca z art. 1 ust. 1 w zw. z art. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418 ze zm.), powoływanej dalej jako "ustawa", podstawowa przesłanka do przyznania rekompensaty, a mianowicie "pozostawienie mienia". Wprawdzie w aktach sprawy znajduje się wyrok Sądu Wojewódzkiego w [...] z dnia [...] lipca 1992 r. sygn. akt [...] wskazujący jakie mienie pozostawiono, jednakże podano w nim również, że część przedmiotowych nieruchomości została sprzedana, a jeszcze inna część znacjonalizowana przez władze radzieckie i przekazana do kołchozu. Wobec faktu, że w ww. wyroku Sąd nie ustalił, jakie dokładnie grunty (rodzaj, powierzchnia, właściciel) zostały przejęte przez kołchoz, Wojewoda pismem z dnia 18 marca 2011 r. wystąpił do Sądu Okręgowego w [...] o wydanie poświadczonych za zgodność z oryginałem kserokopii dokumentów, na podstawie których wyrok ten został wydany, jednak w odpowiedzi został zobowiązany do wskazania, o wydanie jakich konkretnie dokumentów wnosi. O uzyskanie powyższych informacji organ wystąpił również do Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w [...], jednak w odpowiedzi, Ambasada RP w [...] poinformowała, że nie odnaleziono dokumentów w przedmiotowej sprawie. Zdaniem organu zarówno z powyższego wyroku, jak również z oświadczenia I. S. z dnia 4 marca 2011 r., złożonego w trybie art. 233 Kodeksu karnego przed notariuszem, wynika, że przedmiotowe nieruchomości przed wyjazdem byłych właścicieli w 1959 r., w części zostały sprzedane (dom mieszkalny i stodoła), a w pozostałej części przekazane do kołchozu. Skoro zatem utrata własności nieruchomości przez A. B., S. B., M. B., Z. B. i I. S. nastąpiła przed repatriacją na obecny obszar Rzeczypospolitej Polskiej, uniemożliwia to potwierdzenie stronie prawa do różnicy rekompensaty.