Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 22 stycznia 2013 r., sygn. II SA/Ol 1220/12

Dnia 22 stycznia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak Sędziowie Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2013 roku sprawy ze skargi A. K. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie wymeldowania 1/ oddala skargę; 2/ przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na rzecz adwokata K. U. kwotę 240 złotych (słownie: dwieście czterdzieści) powiększoną o należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" Burmistrz N. - po rozpatrzeniu wniosku A. K. i M. K. z dnia "[...]" - orzekł o wymeldowaniu A. K. z pobytu stałego z lokalu położonego w N. przy ulicy C. 14. W uzasadnieniu organ wskazał, iż wnioskodawcy nabyli przedmiotową nieruchomość na mocy prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w S. z dnia 4 listopada 2003r. W toku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego ustalono, że lokal położony przy ulicy C. 14 w N. nie stanowi od paru lat miejsca koncentracji spraw życiowych A. K., bowiem od dawna odbywa on karę pozbawienia wolności, a w związku z tym nie zamieszkuje we wskazanym lokalu, a jego centrum życiowe znajduje się w zakładzie karnym. Tym samym utrzymywany jest fikcyjny meldunek. Zaznaczono, że A. K. zamieszkiwał tam w okresie lat dziecięcych i jako nastolatek, jednakże nie posiada on żadnych praw do przedmiotowego lokalu, ani też nie łoży środków na jego utrzymanie. W związku z tym, że nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku meldunkowego, obowiązkiem organu było dokonanie czynności wymeldowania. Organ podkreślił, iż ewidencja ludności służy zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu zamieszkania i pobytu osób, a więc rejestracji stanu faktycznego. Zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu stałego pobytu w danym lokalu. Zaznaczono przy tym, że rejestracja miejsca pobytu stałego nie rodzi żadnych uprawnień do lokalu. Jednocześnie wskazano, iż pobyt stały oznacza zamieszkiwanie w określonej miejscowości, pod oznaczonym adresem, z zamiarem stałego i długotrwałego przebywania, z wolą koncentracji w danym miejscu swoich spraw życiowych, w tym założenie ośrodka osobistych i majątkowych interesów. Zatem wyłączną przesłanka zameldowania osoby w oznaczonym lokalu jest zamiar i fakt przebywania w nim. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, w tym oświadczenie strony, zeznania świadków oraz oględziny lokalu, wskazuje, że A. K. nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu od osiemnastego roku życia, a powrócił do niego tylko na 2-3 miesiące, po czym ponownie był osadzony w zakładzie karnym. Została zatem spełniona przesłanka określona w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, tj. opuszczenie lokalu ma charakter trwały. Jednocześnie trudno jest określić, czy pozostawione w lokalu rzeczy należą do A. K., czy do jego ojca lub babci, które to osoby również tam zamieszkiwały. Organ podniósł, iż w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że A. K. opuścił miejsce pobytu stałego i to opuszczenie ma charakter trwały, gdyż - jak wskazuje się w orzecznictwie - zakłady karne są miejscami, w których koncentruje się centrum życiowe osadzonych tam osób, niezależnie jak długie odbywają wyroki. Fakt, że nie przebywają tam dobrowolnie nie ma przy tym znaczenia, skoro ich pobyt jest zgodny z prawem i wynika z zastąpienia aktu ich woli wyrokiem sądu. Natomiast postępowanie o wymeldowanie ma na celu jedynie doprowadzenie do zgodności między stanem faktycznym, a zapisami w ewidencji ludności.