Wyrok WSA w Krakowie z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. I SA/Kr 1763/12
Sygn. akt I SA/Kr 1763/12 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Beata Cieloch, Sędzia: WSA Maja Chodacka, Sędzia: WSA Paweł Dąbek (spr.), Protokolant: Anna Boczkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2013 r., sprawy ze skargi "R" Sp. z o.o. w K., na postanowienie Ministra Finansów, z dnia 10 września 2012 r. Nr [...], w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania, - skargę oddala -
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem nr [...] z dnia 10 września 2012 r. Minister Finansów działający przez Dyrektora Izby Skarbowej, na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 oraz art. 221 w zw. z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej: O.p.) utrzymał w mocy swoje postanowienie nr [...] z dnia 25 czerwca 2012 r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następujących okolicznościach. Pismem z dnia 14 marca 2012 r. "R" Sp. z o.o. w K. (dalej: skarżąca) wniosła do Ministra Finansów o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w oparciu o następujący stan faktyczny dotyczący określenia podstaw do naliczania opłaty za dysponowanie częstotliwością radiową, o której mowa w art. 185 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (t.j.: Dz. U. z 2004 r., Nr 171, poz. 1800 ze zm.; dalej: p.t.). Skarżąca prowadzi działalność nadawczą w zakresie radiofonii, w ramach której występuje o decyzje o rezerwacji częstotliwości a następnie, aby w ramach dysponowania częstotliwością, użytkować konkretne stacje nadawcze, występuje o decyzje o pozwoleniu radiowym. W praktyce zdarzają się sytuacje gdy zachodzi potrzeba przejściowej zmiany lokalizacji stacji nadawczej. Zgodnie z p.t., opłaty za częstotliwość w zakresie radiofonii ustalane są albo w decyzji o rezerwacji częstotliwości albo w decyzji o pozwoleniu radiowym. W obydwu decyzjach, w celu określenia wysokości opłaty za częstotliwość, powołuje się podobne parametry służące ustaleniu wysokości opłaty, a są nimi: 1) określenie częstotliwości i stacji nadawczej wynikające z art. 185 ust. 5 pkt 5 p.t., który określa kwoty maksymalne za dysponowanie częstotliwością; 2) parametry określone w art. 146 p.t. (tzw. warunki wykorzystywania częstotliwości), które są wykorzystywane zarówno w decyzji o rezerwacji częstotliwości jak i w decyzji o pozwoleniu radiowym, które stanowią podstawę do konkretnego wyliczenia, a są to: wysokość zawieszenia anteny, moc promieniowania ERP, lokalizację (szczegółowo określa tą kwestię załącznik nr 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością). Wynika z tego, że opłata powinna być taka sama, niezależnie od decyzji, na podstawie której została ustalona. W praktyce pojawiają się sytuacje, gdy opłaty te się różnią. Wynika to ze zmian dokonywanych w lokalizacjach stacji nadawczych, dokonywanych przez radio w celu, np. przetestowania nowej lokalizacji. W tym celu występuje ono o tzw. tymczasowe pozwolenie radiowe aby móc eksploatować inne stacje nadawcze. Ponieważ "tymczasowa" lokalizacja może różnić się pod względem parametrów, o których mowa była w pkt 2 powyżej, stanowiących podstawę do określenia opłaty, pojawiają się różnice w wysokości opłat wynikających z tymczasowych pozwoleń radiowych oraz decyzji o rezerwacji częstotliwości, a co za tym idzie problem ustalenia, które opłaty są wiążące. Do połowy 2011 r. Urząd Komunikacji Elektronicznej (dalej: UKE) pobierał jednolicie w całej Polsce opłatę na podstawie decyzji o rezerwacji częstotliwości, nie biorąc w ogóle pod uwagę decyzji o tymczasowym pozwoleniu radiowym. Praktyka UKE funkcjonująca od połowy 2011 r. zmierza w kierunku pobierania opłaty wyższej (niezależnie od tego czy wynika z decyzji o rezerwacji częstotliwości czy decyzji o pozwoleniu radiowym) czyli w praktyce podstawą naliczenia opłaty jest decyzja, z której wynika opłata wyższa.