Wyrok WSA w Kielcach z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. I SA/Ke 668/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kuchta, Sędziowie Sędzia WSA Artur Adamiec, Sędzia WSA Maria Grabowska (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Celestyna Niedziela, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi A. Sp. z o.o. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia

[...] 2012 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy B.-Z. z dnia [...] 2012 r. nr [...] w sprawie odmowy A. Sp. z o.o. z siedzibą w K. (Spółka) stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości; za 2006 r. w kwocie [...] zł., za 2007 r. w kwocie [...] zł., za 2008 r. w kwocie [...] zł., za 2009 r. w kwocie [...] zł., za 2010 r. w kwocie [...] zł.

W motywach organ wyjaśnił, że w dniu 20 stycznia 2011 r. Spółka wniosła o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2006-2010 wraz z korektami deklaracji za te lata. Uzasadniając przedmiotowy wniosek wyjaśniła, że w złożonych pierwotnie deklaracjach na podatek od nieruchomości nieprawidłowo jako podatnika wskazano Spółkę, w sytuacji, gdy w latach 2006-2010 właścicielem i użytkownikiem wieczystym gruntu była B.S.A., która winna być podatnikiem. Umowy przenoszące własność nieruchomości i prawo użytkowania wieczystego nieruchomości z B.S.A na Spółkę okazały się nieważne bowiem nie zostały dopełnione formalności związane z nabyciem nieruchomości przez cudzoziemca, jakim była Spółka (brak zgody M.S.W.i.A.). Zdaniem skarżącej była ona jedynie posiadaczem zależnym nieruchomości, na którym nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości.

Organ przywołał przepisy art. 72 § 1 pkt 1, § 2 pkt 1 lit a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2012.749 j.t.) oraz przepis art. 3 ust 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) u.o.p.o.l. Wskazując na regulację art. 21 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r., Nr 240, poz. 2027 ze zm.) wyjaśnił, że organy podatkowe są związane danymi wynikającymi z ewidencji gruntów. Dopóki dane te nie ulegną zmianie nie jest możliwe inne opodatkowanie przedmiotowych gruntów. Jeżeli podatnik nie zgadza się z zapisami w ewidencji gruntów, które są podstawą wymiaru podatków winien zgłosić swoje zastrzeżenia organowi prowadzącemu ewidencję gruntów. Pogląd, odmawiający organom podatkowym ustalającym wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości przyjęcia innej podstawy niż dane wynikające z ewidencji gruntów, jest ugruntowany w orzecznictwie. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art.194 Ordynacji podatkowej i zgodnie z treścią tego przepisu, stanowią dowód tego, co zostało w nich stwierdzone. Zatem, skoro z dokumentów urzędowych i sądowych, znajdujących się w aktach sprawy (wypisy z rejestru gruntów oraz wypisy z księgi wieczystej Nr [...]) wynika jednoznacznie, że w latach objętych wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty użytkownikiem wieczystym działki nr 5 o pow. 140 m² i właścicielem zlokalizowanych na przedmiotowej działce budowli (lodochronów i wieży stalowej) była Spółka, złożony wniosek o stwierdzenie nadpłaty nie jest zasadny.