Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. II SA/Wr 717/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant: Starszy asystent sędziego Katarzyna Grott po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi Skarbu Państwa - Wojskowej Agencji Mieszkaniowej - Oddział Regionalny we W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku zamieszkania zbiorowego (internatu) na budynek mieszkalny wielorodzinny oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydenta W. decyzją z dnia [...] r. Nr [...] - wydaną na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zwanej dalej u.p.z.p. ( Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm. ) w zw. art. 4 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy - ustalił na rzecz W.T.B.S. "K." Sp. z o.o. (zwanego dalej "Inwestorem") warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku zamieszkania zbiorowego (internatu) na budynek mieszkalny wielorodzinny, przewidzianej do realizacji przy ul. [...], na działce nr 19, AM - 14, obręb G.. W uzasadnieniu decyzji Prezydent W. podniósł, że Inwestor dnia 31 października 2011 r. wystąpił z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla ww. inwestycji i w ocenie organu I instancji zgromadzony w sprawie materiał dowody wskazywał, że planowana zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego, stosownie do art. 59 ust. 1 u.p.z.p., wymagała ustalenia w drodze decyzji warunków zabudowy, pomimo, że w trakcie postępowania Inwestor starał się ostatecznie dowodzić, że przedmiotowy budynek przy ul. [...] we W. został wybudowany w roku 1966 jako budynek mieszkalno -usługowy i jego przeznaczenie - w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) - nigdy nie zostało zmienione. Organ I instancji przywołał treść art. 71 ustawy Prawo budowlane zgodnie z którym, przez zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części rozumie się w szczególności podjęcie bądź zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności zmieniającej warunki: bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość lub układ obciążeń. Dodał, że zgodnie z definicją zawartą w § 3 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), internaty zalicza się do budynków zamieszkania zbiorowego, a nie do budynków mieszkalnych wielorodzinnych. Zauważył, że warunki bezpieczeństwa pożarowego dla budynków mieszkalnych nie są identyczne jak dla budynków zamieszkania zbiorowego, istnieją też różnice w warunkach zdrowotnych i higieniczno - sanitarnych, dotyczących poszczególnych pomieszczeń (dział III, rozdział 7 ww. rozporządzenia). Organ I instancji wskazał, że ustalono między innymi, że pomieszczenia kuchenne w mieszkaniach powyżej jednopokojowego, powinny mieć bezpośrednie oświetlenie światłem dziennym; określono minimalne szerokości, w świetle ścian, dla poszczególnych pomieszczeń oraz minimalną powierzchnię co najmniej jednego pokoju. Podkreślił, że chociaż wcześniej formalnie budynek nie posiadał zgody na zmianę przeznaczenia, aby obecnie mógł zacząć funkcjonować jako mieszkalny wielorodzinny, musi być przystosowany do aktualnie obowiązujących warunków techniczno-budowlanych, co w konsekwencji powoduje, iż zamierzenie inwestycyjne musi być poprzedzone ustaleniem warunków zabudowy na zmianę sposobu użytkowania. Organ I instancji podniósł, że wniosek Inwestora został sformułowany prawidłowo i zawierał wszystkie niezbędne elementy, które określono w art. 52 ust. 2 u.p.z.p. Organ zaznaczył, że teren inwestycji posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej - od ul. [...] oraz ul. [...]; istniejące uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego (nie przewiduje się zmian w zapotrzebowaniu na media); teren oznaczony w ewidencji gruntów symbolem: "B" (tereny mieszkaniowe) nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne oraz żaden z przepisów odrębnych nie sprzeciwia się realizacji inwestycji objętej niniejszą decyzją. Dodał, że aktualnie teren inwestycji nie jest objęty żadnym planem miejscowym oraz nie leży na obszarze, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek jego sporządzenia na podstawie przepisów odrębnych. Organ podkreślił, że w związku z powyższym zgodnie z § 3 ust. 1-2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588) - wyznaczył wokół działki objętej wnioskiem Inwestora, obszar analizowany po 84 m w każdą stronę od wszystkich granic terenu objętego wnioskiem, z poszerzeniem tego obszaru w taki sposób, żeby zamknąć go ulicami: [...] od południowego zachodu, [...] od wschodu, [...] od północy oraz [...] od północnego zachodu. Dodał, że z uwagi na zakres planowanej inwestycji organ odstąpił od analizy parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Organ I instancji wskazał, że w związku z brakiem powszechnie obowiązujących norm prawnych oraz innych przepisów odnośnie określania ilości miejsc parkingowych dla projektowanych inwestycji - wymaganą ilość miejsc parkingowych dla przedmiotowego zamierzenia budowlanego (0,8 na 1 lokal mieszkalny) ustalono w oparciu o zapisy "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. (uchwała Nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia 06.07.2006 r. ze zmianą przyjętą uchwałą Nr [...] z dnia 20 maja 2010 r.), podkreślając, że jest to praktyką aprobowaną w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Organ I instancji odnosząc się do pisma Inwestora z dnia 16 stycznia 2012 r. (w którym wskazuje on tereny, na którym planuje realizację miejsc postojowych związanych z planowaną inwestycją) podkreślił, że zgodnie z dyspozycją § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. Nr 164, poz. 1589), w decyzji ustalono jedynie wymaganą ilość miejsc parkingowych, a sposób ich realizacji regulują odrębne przepisy techniczno-budowlane i będzie on przedmiotem ustaleń na etapie postępowania w sprawie wydania pozwolenia na budowę. Organ wskazał, że przywołana przez Inwestora ustawa z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (t. jedn. z 2010 r., Dz. U. Nr 206, poz. 1367 ze zm.), rozróżnia pojęcia "lokal mieszkalny" i "kwatera internatowa" (art. 1a pkt 1 i pkt 8). Lokal mieszkalny, to samodzielny lokal mieszkalny w rozumieniu ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 80, poz. 903 ze zm.), będący w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (...), zaś kwatera internatowa, to wprawdzie też lokal mieszkalny, ale pełniący funkcję internatu. Organ zauważył, że rozróżnienie występuje też w art. 21 ww. ustawy z 22 czerwca 1995 r., określającym przydział kwatery albo innego lokalu mieszkalnego jako jedną z form prawa do zakwaterowania żołnierza zawodowego, zaś przydział miejsca w internacie albo kwaterze internatowej - jako inną formę realizacji tego prawa.