Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. V SA/Wa 1438/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Beata Blankiewicz - Wóltańska, Sędzia WSA - Irena Jakubiec - Kudiura (spr.), Sędzia WSA - Izabella Janson, , Protokolant sekretarz sądowy - Marcin Woźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2012 r. sprawy ze skargi Gminy S. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie określenia kwoty dotacji przypadającej do zwrotu; oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] kwietnia 2012 r. nr [...] Minister Finansów, utrzymał w mocy decyzję Wojewody W. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...], nakazującą zwrot do budżetu państwa pobranej w nadmiernej wysokości części dotacji celowej w kwotach [...] i [...] zł wraz z odsetkami.

Powyższe decyzje wydane zostały w następującym stanie faktycznym:

Decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] Wojewoda W. orzekł, że kwota pobranej w 2010 r. przez Gminę S. dotacji celowej na realizację bieżącego zadania własnego, określonego w rozdziale 85213 - opłacanie składek na ubezpieczenia zdrowotne wynikających z przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej oraz 85216 - zasiłki stałe, została zawyżona odpowiednio o kwotę [...] zł i [...] zł, w związku z czym wskazane kwoty podlegają wraz z należnymi odsetkami zwrotowi do budżetu państwa, zgodnie z art. 169 ust. 6 w zw. z art. 169 ust. 1 pkt 2, ust.2 i ust.4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że naruszenie obowiązujących przepisów przez Gminę S. wynikało z braku zastosowania, przy realizacji zadań własnych gminy, postanowień art. 128 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, ponieważ wydatki na wskazane zadania własne zostały w całości sfinansowane ze środków dotacji celowej.

Gmina S. wniosła odwołanie od powyższej decyzji Wojewody W. wnosząc o jej uchylenie. Skarżąca powołała się przede wszystkim na przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań administracji publicznej w województwie (Dz. U. Nr 92, poz. 753, z p. zm.) oraz na pisma W. Urzędu Wojewódzkiego w P. z [...] sierpnia 2010 r. i Ministerstwa Finansów z dnia [...] października 2010 r. nr [...] wskazując, że organ nie zastosował w sposób prawidłowy treści art. 38 ust. 3 wskazanej wyżej ustawy. Podniosła, że interpretacja dotycząca treści art. 38 ust. 3 ustawy z 23 stycznia 2009 r. pozostaje w sprzeczności z powołanymi w tych pismach stanowiskami stosownych organów, co powoduje, że niezasadne jest posiłkowanie się stanowiskiem Ministra Finansów zawartym w piśmie z [...] stycznia 2011 r. [...] niekorzystnym dla strony. Skarżąca wskazała, że w ustawie z 23 stycznia 2009 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań administracji publicznej w województwie, wprowadzono zapis art. 38 ust.3, w którym określono, że w odniesieniu do zadań, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 19 i 20 ustawy o pomocy społecznej nie stosuje się treści art. 115 ust. 1 tej ustawy. Ponieważ obowiązywała wtedy treść art. 108 ustawy z 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (obecnie art. 128 ust.2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych), który nie zawierał ograniczeń procentowych w zakresie wysokości przyznawanych dotacji celowych według odrębnych ustaw, a wykluczono obowiązywanie art. 115 ustawy o pomocy społecznej, który przewidywał ograniczenie wysokości dotacji do 50%, to uzasadnione jest stanowisko, że sporne zadania własne Gminy mogły być finansowane w całości z przyznanych na ten cel dotacji. Na poparcie tego stanowiska Gmina powołała się ponadto na uzasadnienie do ustawy z 23 stycznia 2009 r. w zakresie art. 55. Ponadto Gmina zarzuciła, że organ I instancji wydał decyzję, która nie spełnia zasad określonych w treści art. 107 § 3 kpa, co czyni ją wadliwą.