Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 listopada 2012 r., sygn. II SA/Wa 1724/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak (spr.) Sędziowie WSA Andrzej Kołodziej Stanisław Marek Pietras Protokolant starszy referent Marcin Borkowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2012 r. sprawy ze skargi C. M. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku oddala skargę

Uzasadnienie

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z [...] maja 2012 r., nr [...] , po rozpatrzeniu wniosku z 14 lutego 2012 r., powołując się na art. 83 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił C. M. (dalej jako skarżący) przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku.

W uzasadnieniu decyzji Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych podniósł, że przyznanie świadczenia na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest możliwe, jeżeli wnioskodawca spełnił łącznie następujące warunki: jest lub był osobą ubezpieczoną lub jest członkiem rodziny pozostałym po ubezpieczonym; nie spełnia warunków ustawowych do uzyskania świadczeń wskutek szczególnych okoliczności; nie może podjąć pracy ze względu na całkowitą niezdolność do pracy lub wiek; nie ma niezbędnych środków utrzymania. Prezes ZUS wyjaśnił, że powyższe warunki muszą być spełnione łącznie, a niespełnienie którejkolwiek z przesłanek wyklucza możliwość przyznania świadczenia w drodze wyjątku.

Organ uznał, że skarżącemu nie może zostać przyznana renta z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku, gdyż w sprawie nie zostały wykazane szczególne okoliczności, które usprawiedliwiałyby nienabycie przez niego świadczenia rentowego w zwykłym trybie. Z akt sprawy wynika bowiem, że na przestrzeni 60 lat życia skarżący posiadał udowodnione okresy składkowe wynoszące 23 lat, 10 miesięcy i 5 dni. W 10-leciu, przypadającym przed powstaniem całkowitej niezdolności do pracy, zamiast 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych, wymaganych do przyznania renty w trybie zwykłym, skarżący nie udowodnił żadnych okresów ubezpieczenia. W latach 1992-1993 oraz 1995-2000 wystąpiły przerwy w wykonywaniu pracy. Ponadto, skarżący w sierpniu 2000 r. przestał wykonywać pracę i do powstania całkowitej niezdolności do pracy [...] listopada 2011 r., tj. przez ponad 11 lat, skarżący nie wykonywał pracy lub innej działalności potwierdzonej opłacaniem składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Jednocześnie organ wskazał, że data powstania całkowitej niezdolności do pracy została ustalona zgodnie z art. 14 pkt 2 ustawy. We wskazanych przerwach skarżący nie miał orzeczonej całkowitej niezdolności do pracy, jak również nie zostały wykazane żadne inne szczególne okoliczności, uniemożliwiające przezwyciężenie przeszkód w podjęciu przez skarżącego zatrudnienia i spełnienia warunków do uzyskania świadczenia w trybie zwykłym. Organ zaznaczył ponadto, że przy rozpatrywaniu wniosku ocenie podlegała również sytuacja materialna, jednakże - w ocenie Prezesa ZUS - sytuacja ta nie mogła stanowić jedynego kryterium, od którego zależy przyznanie świadczenia w drodze wyjątku.