Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. III SA/Gd 569/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Hyla (spr.) Sędziowie: WSA Alina Dominiak WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka Protokolant Starszy sekretarz sądowy Agnieszka Januszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2012 r. sprawy ze skargi "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 14 kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie zmiany decyzji w sprawie zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 3 lutego 2010 r. nr [...] w takim zakresie w jakim decyzja ta zawiera rozstrzygnięcie o odmowie zmiany zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, 2) zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz skarżącej "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Skarżąca A spółka z o.o. z siedzibą w W. wystąpiła z wnioskiem o zmianę w zakresie określenia jednego z miejsc urządzania gry posiadanego zezwolenia na prowadzenie gier na automatach o niskich wygranych z dnia 1 października 2003r. wydanego na 6 lat, a przedłużonego następnie decyzją z dnia 14 września 2009r. Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia 3 lutego 2010r., utrzymaną w mocy kolejną decyzją tego samego organu z dnia 14 kwietnia 2010r. odmówił skarżącej uwzględnienia jej wniosku, powołując się na przepis art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201 poz. 1540), zwanej dalej "ustawą o grach hazardowych", który zakazuje, by w wyniku zmian decyzji o zezwoleniu nastąpiła zmiana miejsc urządzania gry, z wyjątkiem zmniejszenia liczby punktów gry na automatach o niskich wygranych.

Skarżąca wniosła skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku podnosząc w niej, że przepisy ustawy o grach hazardowych nie mogą być powoływane przez organy administracji jako podstawa decyzji, gdyż ustawa ta nie została notyfikowana Komisji Europejskiej, mimo że zawierała przepisy techniczne w rozumieniu dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37 ze zm.), zwanej dalej dyrektywą nr 98/34. W toku postępowania skarżąca spółka podnosiła także, że wynikające z ustawy ograniczenia rynku gier na automatach o niskich wygranych prowadzą do faktycznego zamarcia wewnątrzwspólnotowego obrotu tymi automatami z udziałem polskich przedsiębiorców. Jak wskazała skarżąca spółka, automaty eksploatowane w Polsce przed dniem wejścia w życie ustawy o grach hazardowych pochodzą w 90% z importu z innych państw członkowskich, zaś wskutek nowych regulacji po upływie 8 miesięcy od ich wejścia w życie ilość użytkowanych urządzeń tego rodzaju spadła o połowę. Skarżąca podnosiła, że w przypadkach uniemożliwiających kontynuowanie działalności w dotychczasowym miejscu - np. z powodu likwidacji, upadłości lub zmiany profilu działalności kontrahenta, w lokalu którego automat był umieszczony, na skutek zakazu zmiany zezwoleń na prowadzenie gier w zakresie miejsca jej prowadzenia automat staje się całkowicie bezużyteczny. W konsekwencji doszło do naruszenia art. 34 i 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. EU.C.10.83.47) zwanego dalej TFUE.