Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 3 października 2012 r., sygn. II SA/Sz 772/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Barbara Gebel, Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Protokolant Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 października 2012 r. sprawy ze skargi A. H.L. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zajęcia pasa drogowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.) - zwanej dalej "K.p.a.", w związku z art. 39 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. nr 19, poz. 115 ze zm.) - zwanej dalej "u.d.p.", w wyniku rozpoznania odwołania A. A., od decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...]. odmawiającej wyrażenia zgody na umieszczenie obiektu niezwiązanego z potrzebami ruchu drogowego (nośnika reklamowego) w pasie drogowym drogi wojewódzkiej [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem organu I instancji A. A. złożył odwołanie, w którym zarzucał organowi I instancji naruszenie art. 77 § 1 K.p.a.

w związku z art. 7 K.p.a. wobec niedokonania zindywidualizowanej oceny wpływu wnioskowanego nośnika reklamowego na bezpieczeństwo ruchu drogowego. Skarżący podniósł, że - poza przywołaniem potrzeby zabezpieczenia ruchu drogowego oraz bliżej nieokreślonej potrzeby zamieszczenia znaków drogowych - organ nie zbadał funkcji, otoczenia, dopuszczalnej prędkości, widoczności, natężenia ruchu, lokalizacji znaków oraz treści, rodzaju i kolorystyki nośnika reklamowego, jak i nie przeprowadził obiektywnego dowodu z opinii specjalisty od ruchu drogowego. Ponadto stwierdził, że podstawę prawną rozstrzygnięcia winien stanowić art. 39 ust. 3 w zw. z art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o drogach publicznych, a nie przywołany przez organ art. 21 ust. 1 a, art. 39 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.