Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 24 października 2012 r., sygn. I SA/Gl 152/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Sędziowie WSA Sędzia WSA Wojciech Organiściak, Sędzia WSA Bożena Pindel (spr.), Protokolant Karolina Czaplicka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2012 r. sprawy ze skargi A S.A. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej Kolegium lub SKO) po rozpatrzeniu odwołania A SA w siedzibą w W. (dalej Spółka lub A SA) na decyzję własną z dnia [...] r. Nr [...], utrzymało w mocy decyzję odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji SKO z dnia [...] r. Nr [...] utrzymującej w mocy decyzję Burmistrza Miasta C. z dnia [...] r. Nr [...] w sprawie określenia Spółce wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 r.

Podstawą rozstrzygnięcia był następujący stan faktyczny.

Wnioskiem z dnia 7 czerwca 2011 roku A SA wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji SKO z dnia [...] r., utrzymującej w mocy decyzję Burmistrza Miasta C. z dnia [...] roku w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2008 w kwocie [...] zł.

We wniosku o stwierdzenie nieważności Spółka podniosła, że decyzja Kolegium rażąco narusza przepis art. 21 § 3 w związku z art. 207 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. 2005 Nr 8 poz. 60. ze zm., obecnie t.j. dz. U z 2012 r., poz. 749) w związku z art. 6 ust. 9 punkt 1 i art. 2 ust. 1 punkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.).

W uzasadnieniu wniosku Spółka wskazała, że w 2008 r. złożyła dwie deklaracje na podatek od nieruchomości od obiektów znajdujących się na terenie gminy C., wskazując odmienne przedmioty opodatkowania, przy czym w jednej zadeklarowano wyłącznie budki telefoniczne. Spółka zarzuciła, że decyzje wydane przez organy podatkowe I i II instancji nie objęły budek telefonicznych i tym samym zostały wydane z naruszeniem powołanych przepisów, które nakazują, aby decyzja w sprawie podatku od nieruchomości przesądzała o wysokości całego zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości, uwzględniając wszystkie nieruchomości i obiekty budowlane położone na terenie danej gminy.