Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 października 2012 r., sygn. II SA/Gd 39/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Antończyk (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz, Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Maria Flisikowska, po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 17 października 2012 r. sprawy ze skargi P. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 7 listopada 2011 r., nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wójta Gminy [...] z dnia 25 stycznia 2011 r., nr [...].

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 25 stycznia 2011 r. nr [...] Wójt Gminy, na mocy art. 59, 60, 61 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.) - zw. dalej ustawą oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1588 ze zm.) - zw. dalej rozporządzeniem, po rozpatrzeniu wniosku P. W. w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla budynku o lekkiej konstrukcji na dz. nr [...], obr. K. B. w gminie K., odmówił ich ustalenia, w związku z niespełnieniem warunku określonego w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy.

W uzasadnieniu decyzji organu I instancji wskazano, że w stosunku do terenu, na którym planowana jest inwestycja, nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie istnieje obowiązek jego sporządzenia, wynikający z art. 14 ust. 7 ustawy. Organ wskazał, że na podstawie art. 53 ust. 3 ustawy przeprowadzona została analiza warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy. Ponadto, dokonał analizy przesłanek wydania decyzji o warunkach zabudowy, wynikających z art. 61 ust. 1 ustawy. Zdaniem organu, w okolicznościach niniejszej sprawie nie jest spełniony tzw. warunek dobrego sąsiedztwa, gdyż w obszarze analizowanym brak jest terenów z zabudową jednorodzinną lub rekreacji indywidualnej, dostępnych z dróg wewnętrznych, wyszczególnionych w decyzji. Organ wskazał przy tym, że wprawdzie na wyszczególnionych w uzasadnieniu decyzji sąsiednich działkach występuje zabudowa gospodarcza i letniskowa, jednak nie może ona stanowić tzw. dobrego sąsiedztwa, gdyż ma charakter zabudowy nielegalnej. Ponadto organ wskazał, że planowana inwestycja nie spełnia przesłanki, wymienionej w art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy, gdyż działka nr [...] położona jest na terenie [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu w strefie 100 m od linii brzegu kanału rzeki K. Tymczasem rozporządzenie Wojewody dotyczącego utworzenia tej formy ochrony przyrody wprowadza zakaz lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek. Powołując się na rozporządzenie mające zastosowanie, przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - na § 3 ust. 1 i 2, organ wyznaczył wobec działki, objętej wnioskiem obszar analizowany. Wskazano, że szerokość frontu działki wynosi 24 m, więc ustalono obszar analizowany w kierunku północnym, południowym i zachodnim w odległości 140 m, zaś w kierunku wschodnim - około 78 m. Obszar ten zaznaczono na załączniku graficznym do decyzji. Następnie, na tak wyznaczonym obszarze organ przeprowadził analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie ustawowych przesłanek z art. 61 ust. 1 ustawy.