Wyrok WSA w Łodzi z dnia 26 września 2012 r., sygn. III SA/Łd 328/12

Dnia 26 września 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Krzyżaniak, Sędziowie Sędzia NSA Irena Krzemieniewska, Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska (spr.), , Protokolant ref. staż. Bartosz Adamus, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2012 roku sprawy ze skargi A spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji we W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia kwoty wynikającej z długu celnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego [...] w Ł. z dnia [...] nr [...]; 2. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku; 3. zasądza od Dyrektora Izby Celnej w Ł. na rzecz A spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji we W. kwotę 2000,- (dwa tysiące) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. decyzją z dnia [...] wydaną na podstawie art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1 i 3 lit a i c, art. 28 ust. 1 , art. 29 ust. 1, art. 57 , art. 91 ust. 1 lit a), art. 92, art. 96 ust. 1, art. 203 ust. 1 , ust. 2 i 3 tiret czwarty, art. 214 ust. 2 tiret drugi, art. 215 ust. 1, art. 218 ust. 3, art. 221 ust. 1, art. 222 ust. 1 lit a) rozporządzenia Rady nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L 302), dalej zwane WKC, art. 866 rozporządzenia Komisji nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania WKC (Dz. Urz. UE L 253), zwanej dalej RWKC oraz art. 2 rozporządzenia Rady nr 2658/87 z 2 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. UE L 256) określił A Sp. z o.o. we W. kwotę długu celnego w wysokości 125 804 zł z tytułu usunięcia spod dozoru celnego towarów objętych procedurą tranzytu oraz określił kwotę odsetek od dnia przyjęcia zgłoszenia celnego. W uzasadnieniu decyzji organ podał, że w dniu 21 kwietnia 2006 r. dokonano zgłoszenia celnego do procedury tranzytu, na podstawie dokumentu nr[...], towaru w postaci mięsa drobiowego mrożonego o wartości 38 136 EUR i wadze 21.792 kg netto. Zgodnie z zapisem na dokumencie tranzytu głównym zobowiązanym była A Sp. z o.o. we W. (zwana dalej również skarżącą). Jako urząd celny przeznaczenia wskazano B w Estonii. W związku z faktem, że urząd celny przeznaczenia nie potwierdził otrzymania przesyłki - procedura tranzytu nie została zamknięta. Naczelnik Urzędu Celnego w Ł. wezwał skarżącą, jako głównego zobowiązanego do przedstawienia dowodu zakończenia procedury tranzytu. Skarżąca przedstawiła kartę A zgłoszenia tranzytowego zawierającą stempel administracji celnej, na podstawie której urząd celny objęcia zamknął operację tranzytową. Naczelnik Urzędu Celnego w Ł. rozpoczął procedurę weryfikacyjną powyższego dokumentu, zwracając się do estońskich władz celnych. W odpowiedzi pismem z dnia 13 grudnia 2006 r. estońskie władze celne poinformowały, że przedmiotowy towar nie dotarł do Estonii oraz nie przedstawiono władzom celnym tego kraju żadnych dokumentów, na podstawie których dopuszczalnym było by zakończenie procedury tranzytu. Wobec powyższego organ I instancji uznał za dłużnika skarżącą spółkę, wskazując, że nie zachodzi konieczność poszukiwania kolejnych dłużników, gdyż zgromadzona w sprawie dokumentacja wskazuje w sposób nie budzący wątpliwości, kto jest głównym zobowiązanym w myśl art. 96 ust. 1 WKC, a w konsekwencji dłużnikiem zgodnie z art. 203 ust. 3 tiret 4 WKC. Dyrektor Izby Celnej w Ł. po ponownym rozpoznaniu sprawy decyzją z dnia [...] utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Organ, jako wierzyciel, ma prawo wyboru dłużnika, od którego może żądać spełnienia świadczenia w całości lub w części. Odpowiedzialność solidarna wprowadzona art. 213 WKC, oznacza w ocenie organu, że wierzyciel może żądać zaspokojenia od wszystkich dłużników jednocześnie lub każdego z nich z osobna, a spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych z długu. Żaden przepis Ordynacji podatkowej ani WKC nie wprowadza zasady współuczestnictwa koniecznego w toczącym się postępowaniu, organ celny nie jest więc zobowiązany wszcząć i prowadzić jedno postępowanie celne, wobec kilku podmiotów, które mogą być dłużnikami. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 8 lipca 2008 r. sygn. akt III SA/Łd 138/08 uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Celnej w Ł.z dnia[... nr [...]oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego I w Ł. z dnia [...]w przedmiocie określenia kwoty długu celnego. Sąd nie zgodził się z poglądem wyrażonym w zaskarżonej decyzji, że żaden przepis prawa celnego, jak też Ordynacji podatkowej, nie stanowi o konieczności prowadzenia jednego postępowania wobec kilku podmiotów, będących potencjalnymi dłużnikami w sprawie oraz, że wierzyciel uprawniony jest do wyboru dłużnika, od którego będzie żądał spełnienia świadczenia. Sąd wskazał, że w przypadku, gdy jak miało to miejsce w rozpoznawanej sprawie, dochodzi do usunięcia towaru spod dozoru celnego w trakcie procedury tranzytu, dłużnikami są nie tylko osoby, które usunęły towar spod dozoru celnego, ale wszystkie osoby, które były zobowiązane do przedstawienia towaru w urzędzie celnym przeznaczenia, o czym stanowi art. 203 ust. 1 i 3 WKC. Tak ustaleni dłużnicy są solidarnie zobowiązani do pokrycia powstałego długu i z uwagi na odpowiednie stosowanie Działu IV Ordynacji podatkowej wszyscy powinni być stronami postępowania celnego. Wobec powyższego Sąd stwierdził, że organy celne dopuściły się naruszenia art. 213 i art. 203 § 3 WKC oraz w konsekwencji naruszenia art. 120, art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacij podatkowej. Organy nie dopełniły obowiązku ustalenia podmiotów, które faktycznie dokonały usunięcia towaru spod dozoru celnego. Sąd stwierdził, że przed wydaniem decyzji organy powinny ustalić, czy władze celne Estonii zakończyły postępowanie w sprawie ewentualnego sfałszowania dokumentów celnych i ustalenia sprawców. Sąd nakazał organowi przy ponownym rozpoznawaniu sprawy wystąpić do estońskich władz celnych z pytaniem czy zakończono postępowanie w sprawie okoliczności ewentualnego sfałszowania pieczęci. W ocenie Sądu I instancji uchybienie organu odwoławczego polegało również na braku ustosunkowania się w uzasadnieniu decyzji do twierdzeń skarżącej, że przepis art. 65 ust. 4 Prawa celnego narusza kryterium legalności określone w wyroku ETS w sprawie C (C-91/02) i w konsekwencji nie może być zastosowany do głównego zobowiązanego, którego zachowanie nie prowadziło do usunięcia towaru spod dozoru celnego. WSA nakazał organowi przy ponownym wydawaniu decyzji ustosunkowanie się do tej kwestii w sposób bardziej wnikliwy. Dyrektor Izby Celnej w Ł. wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sadu Administracyjnego, zaskarżając powyższy wyrok w całości, żądając jego uchylenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., naruszenie: - art. 145 § 1 pkt 1 lit a) p.p.s.a. poprzez niewłaściwą wykładnię przepisów prawa materialnego tj. art. 203 ust. 3 tiret 1 i 4 oraz art. 213 i art. 96 WKC, - art. 145 § 1 ust. 1 lit. b) i c) poprzez przyjęcie, że organy celne przy wydawaniu decyzji naruszyły art. 120, 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2010r. sygn. akt I GSK 973/08 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 lipca 2008 r. sygn. akt III SA/Łd 138/08. Naczelny Sąd Administracyjny podzielając w pełni stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, wyrażone w zaskarżonym wyroku, wskazał, że zgodnie z art. 96 ust. 2 WKC obowiązek przedstawienia towarów, który obciąża głównego zobowiązanego na mocy art. 96 ust. 1 lit a) WKC może zostać rozciągnięty również na osobę przewożącą towary, zgłaszającą oraz właściciela towaru lub ich odbiorcę. Warunkiem jest posiadanie przez te podmioty wiedzy co do tego, że towary są objęte procedurą tranzytu. W świetle treści art. 203 ust. 3 WKC prawodawca nie wprowadził kryterium obiektywnego związanego ze stanem świadomości potencjalnego dłużnika. Odpowiedzialność osób zobowiązanych do wykonania obowiązków wynikających ze stosowania procedury celnej, którą towar został objęty - w wypadku usunięcia towaru spod dozoru celnego - oparta jest na zasadzie ryzyka. Podmiotowe rozszerzenie odpowiedzialności nie wyłącza odpowiedzialności głównego zobowiązanego. Odpowiedzialność ta, po myśli art. 213 WKC, ma charakter solidarny. Z akt sprawy wynika, iż organy celne ustaliły kto był przewoźnikiem towaru. Zatem w świetle powołanych przepisów WKC, podmiot przewożący towar jest również zobowiązany do przedstawienia towarów objętych procedurą tranzytu w urzędzie celnym przeznaczenia. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi prawidłowo wskazał, że organ celny - wszczynając z urzędu postępowanie w sprawie dotyczącej procedury wspólnotowego tranzytu zewnętrznego - obowiązany był wezwać do udziału w postępowaniu wszystkich dłużników, którzy nie wykonali obowiązków wynikających ze stosowania tej procedury oraz osoby odpowiedzialne za powstanie długu celnego w sytuacjach określonych w art. 203 ust. 3 WKC. Organy celne uchybiły wyżej wskazanym obowiązkom, naruszając tym samym art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej. Postępowanie w sprawie celnej powinno być zakończone decyzją, która określa jedną kwotę długu celnego, adresowaną do wszystkich dłużników z zaznaczeniem, że ich odpowiedzialność ma charakter solidarny. Nakłada to na organ celny obowiązek poszukiwania wszystkich osób, które stały się z mocy prawa dłużnikami celnymi. W kontekście art. 133 Ordynacji podatkowej prowadzenie postępowania w stosunku do jednego z dłużników solidarnych, powoduje wadliwość decyzji, skutkującą jej uchyleniem. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym sprawę podziela stanowisko doktryny, że zarówno "liberalne" stosowanie art. 133 Ordynacji podatkowej, jak i oparcie się na art. 82 Prawa celnego nie może jednak prowadzić do zaakceptowania sytuacji, gdy organy celne poprzestają na wymierzaniu cła osobom im znanym, nie podejmując wysiłku w celu wykrycia innych dłużników (np. złodziei w przypadku powstania długu celnego na podstawie art. 203 WKC, czy przemytników sprzedających towar nielegalnie wprowadzony na obszar celny Wspólnoty w wypadku, gdy dług celny powstał na podstawie art. 203). Brak sumiennego postępowania zmierzającego do wykrycia wszystkich dłużników należałoby rozpatrywać jako naruszenie zasad ogólnych postępowania zawartych w art. 121 Ordynacji podatkowej (zasada prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów) i art. 122 Ordynacji podatkowej (zasada prawdy obiektywnej). Zasadnie zatem Sąd I instancji nakazał organom celnym przy ponownym rozpoznaniu sprawy zbadać, czy w rzeczywistości jedynym dłużnikiem celnym jest A Spółka z o.o. Dopiero po wyczerpującym ustaleniu stanu faktycznego jw., zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej, organ powinien dokonać subsumcji przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 203 ust. 3 i art. 213 WKC. Postępowaniem administracyjnym powinny być objęte istotne okoliczności sprawy, które mogłyby prowadzić do ujawnienia wszystkich dłużników celnych. Okolicznością taką jest m.in. kwestia ustalenia czy władze celne Estonii zakończyły postępowanie w sprawie ewentualnego sfałszowania dokumentów celnych i ustalenia sprawców tego czynu. W wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania decyzją z dnia[...], nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. określił kwotę należności wynikającą z długu celnego w wysokości 122.564,00 PLN z tytułu usunięcia spod dozoru celnego towaru objętego procedurą tranzytu [...] z dnia 21 kwietnia 2006r. Od powyższej decyzji Spółka A złożyła odwołanie, w którym wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Naczelnika Urzędu Celnego I w Ł. Wymienionej decyzji zarzuciła: 1.obrazę przepisu postępowania, tj. art.170 p.p.s.a., poprzez zaniechanie podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 lipca 2008r.,sygn. akt III SA/Łd 138/08, w zakresie ustalenia, czy władze Estonii zakończyły postępowanie w sprawie ewentualnego sfałszowania dokumentów celnych oraz ustalenia wszystkich dłużników, o których mowa w art.203 ust.3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, 2. obrazę przepisów postępowania, tj. art.122 w związku z art.187 §1 w związku z art.191 Ordynacji podatkowej poprzez ustalenie, iż dłużnikami w sytuacji usunięcia spod dozoru celnego towaru objętego procedurą tranzytu zewnętrznego na podstawie zgłoszenia celnego [...] z dnia 21 kwietnia 2006r. są wyłącznie spółka z o.o. A w likwidacji oraz W. S., W. N., R. T. Zdaniem Spółki Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. zaniechał podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej ww. wyroku WSA w Łodzi, stwierdzając, że ostateczne stanowisko władz Republiki Estonii w przedmiocie postępowania w sprawie ewentualnego sfałszowania dokumentów celnych zawarte zostało w orzeczeniu Prokuratury Krajowej w Tallinie z dnia 20 grudnia 2006r. Przekazanie natomiast informacji o podejrzeniu sfałszowania pieczęci oraz wykonanie ekspertyz w sprawie pieczęci osobistych funkcjonariuszy estońskiej administracji celnej uprawniają wniosek, iż władze Republiki Estonii prowadziły postępowanie w tym zakresie. Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. nie ustalił jednak w istocie jaki był zakres tego postępowania oraz w jaki sposób Północna Prokuratura Okręgowa w Estonii oraz Prokuratura Krajowa w Tallinie zakończyły to postępowanie i których orzeczenia nie zostały przedstawione w toku przedmiotowego postępowania. Spółka wskazała, że w uzasadnieniu decyzji Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. przyjął pogląd, iż dłużnikami w sytuacji usunięcia spod dozoru celnego towaru objętego ww. MRN są wyłącznie A, W. S., W. N., R. T., których to odpowiedzialności nie kwestionuje, niemniej jednak zwraca uwagę na fakt, iż postanowieniem z dnia [...]organ celny odmówił przeprowadzenia dowodu z przesłuchania (w charakterze stron) W.S., W., N., R.T. na okoliczność osób, które nabyły lub posiadały towar usunięty spod dozoru celnego. Zgodnie bowiem z treścią wyroku WSA w Łodzi z dnia 8 lipca 2008r. organy celne zobowiązane zostały do ustalenia wszystkich dłużników, o których mowa w art.203 ust.3 WKC, w tym osoby lub osób, które nabyły lub posiadały towar i które w chwili jego nabycia lub wejścia w jego posiadanie wiedziały lub powinny wiedzieć, że jest to towar usunięty spod dozoru celnego. Natomiast, w rozpatrywanej sprawie ustalono, iż osoby dokonujące usunięcia towaru spod dozoru celnego sprzedawały towar na terytorium Republiki Federalnej Niemiec. W konsekwencji powyższego, Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. odstąpił od podjęcia działań zmierzających do ustalenia wszystkich dłużników, o których i w art.203 ust.3 WKC. Nie ustosunkował się do wniosku z dnia 30 stycznia 2011r. o przeprawadzenie dowodu z dokumentu pochodzącego od podmiotu D opatrzonego w podpis osoby D. W., który potwierdzać miał otrzymanie towarów z Polski i Estonii. Ponadto, Spółka zwróciła uwagę, że Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. postanowieniem z dnia [...]dopuścił dowód w postaci dokumentów stanowiących element postępowania przygotowawczego w sprawie sygn. akt 3 Ds. 123/09 nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową w G., podczas gdy wniosek dowodowy dotyczył przeprowadzenia dowodu z innych dowodów, tj. z protokołów przesłuchań W. S., W. N., R. T. przeprowadzonych w toku śledztwa prowadzonego przez Urząd ds. Ścigania Przestępstw Celnych w Essen oraz w postępowaniu przed Sądem Krajowym w Detmold. Udostępnione Naczelnikowi Urzędu Celnego I w Ł. materiały zgromadzone w toku postępowania przygotowawczego nie ograniczały się do dokumentów wymienionych w rzeczonym postanowieniu. Bowiem z treści postanowienia Prokuratury Rejonowej w G. z dnia 12 sierpnia 2009r., sygn. akt 3 Ds. 246/09 wynika, iż w ramach pomocy prawnej uzyskano dwa segregatory dokumentów (Republika Federalna Niemiec), protokoły przesłuchania świadków (Republika Estonii), uzyskano również opinie biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów. W tym zakresie, w ocenie Spółki, postępowanie Naczelnika Urzędu Celnego I w Ł. ma charakter arbitralny i uniemożliwia weryfikację prawidłowości ustaleń faktycznych i ocenę, czy dokumenty zgromadzone w toku postępowania przygotowawczego, a nie wymienione w postanowieniu z dnia[...], nie miały wpływu na ustalenia faktyczne rozpatrywanej sprawy. Dyrektor Izy Celnej w Ł. po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia[...], nr [...]utrzymał zaskarżoną decyzję organu I instancji w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż zgodnie z treścią art. 91 ust. 1 lit. a WKC procedura tranzytu zewnętrznego pozwala na przemieszczanie z jednego do drugiego punktu znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty m.in. towarów niewspólnotowych, nie podlegających w tym czasie należnościom przywozowym i innym obciążeniom ani środkom polityki handlowej. Stosownie do art.96 ust. 1 WKC osobą uprawnioną do korzystania z procedury wspólnotowego tranzytu zewnętrznego jest główny zobowiązany. Podmiot ten odpowiada za przedstawienie w wyznaczonym terminie w urzędzie celnym przeznaczenia towarów w nienaruszonym stanie i z zachowaniem środków zastosowanych przez organy celne w celu zapewnienia tożsamości towarów, i przestrzega przepisów procedury tranzytu wspólnotowego. Kwestie związane z zakończeniem realizacji procedury tranzytu reguluje art. 92 WKC, z godnie z którym procedura tranzytu zewnętrznego zostaje zakończona, a obowiązki osoby będącej posiadaczem pozwolenia na korzystanie z procedury spełnione, gdy towary umieszczone pod tą procedurą i właściwe dokumenty przedstawione zostaną zgodnie z przepisami tej procedury w urzędzie celnym przeznaczenia. W rozpoznawanej sprawie głównym zobowiązanym, odpowiedzialnym za prawidłową realizację procedury tranzytu, rozpoczętą w dniu 21 kwietnia 2006r. była Spółka A. Wobec niezakończenia procedury tranzytu według zgłoszenia MRN [...] Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. wezwał głównego zobowiązanego do przedstawienia alternatywnego dowodu zakończenia procedury. W odpowiedzi na powyższe zobowiązany przedłożył kartę A z naniesionym stemplem administracji celnej Estonii. W wyniku weryfikacji przedłożonego dokumentu ( pismo administracji celnej Estonii z dnia 13 grudnia 2006r. Nr 14-4/9109-1) ustalono, że towar w postaci mięsa drobiowego nie dotarł do Estonii i władzom celnym tego kraju nie zostały przedstawione żadne dokumenty celne dotyczące zakończenia procedury tranzytu, a estońskie pieczęcie celne widniejące na kartach A, w tym na przedmiotowej, zostały sfałszowane. W związku z powyższym, karta A nie mogła zostać uznana za alternatywny dowód zakończenia procedury tranzytu. W ramach prowadzonego postępowania celnego Spółka nie przedłożyła innego alternatywnego dowodu zakończenia wspólnotowej procedury tranzytowej rozpoczętej w dniu 21 kwietnia 2006r. Mając na uwadze wskazówki i wytyczne zawarte w wyroku WSA w Łodzi z dnia 8 lipca 2008r. w toku ponownie prowadzonego postępowania wyjaśniającego, uzupełniono materiał dowodowy o następujące dokumenty: wyrok Karnego Sądu Krajowego w Detmold, prawomocny od dnia 28.02.2008r., sygn. akt 4 Kls 6 Js 126/07, wyrok Karnego Sądu Krajowego w Detmold, prawomocny od dnia 13.09.2007r., sygn. akt 4 Kls 6 Js 388/06, sprawozdanie z dochodzenia Urzędu ds. Ścigania Przestępstw Celnych w Essen z dnia 15.11.2008r, .zawiadomienie Północnej Prokuratury Okręgowej Estonii nr 06730000492 z dnia 30.10.2006r.; postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 25.05.2009r. Sygn. 3Ds. 123/09 Komendy Miejskiej Policji w G. i postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia [...]sygn. 3Ds. 246/09 Komendy Miejskiej Policji w G. Na podstawie analizy ww. materiału dowodowego ustalono, że R. T. wyrokiem Sądu Krajowego w Detmold (Landgericht Detmold), sygn. akt 4 Kls 6 Js 126/ został skazany na karę pozbawienia wolności za uchylanie się od płacenia należności celnych przywozowych w 42 sprawach. W. N. i W. S. na podstawie Wyroku Karnego Sądu Krajowego w Detmold, sygn. akt 4 Kls 6 Js 388/06 w sprawie karnej zostali skazani na karę pozbawienia wolności za oszustwo podatkowe w 69 sprawach, wykonywane w formie zorganizowanej przez grupę przestępczą i przynoszące stały dochód. Z opisu procederu prowadzonego przez R. T., W. N. i W. S. wynika, że towar w postaci mięsa drobiowego mrożonego, objętego dozorem celnym w Niemczech i innych krajach członkowskich Unii Europejskiej miał być przewożony do Federacji Rosyjskiej, Kazachstanu lub innego państwa znajdującego się poza obszarem celnym Wspólnoty Europejskiej. Zamiast ponownego przedstawienia towaru w urzędzie celnym przeznaczenia, towar był usuwany spod dozoru celnego, a następnie sprzedawany na terytorium Niemiec. Procedura tranzytu z Polski do Estonii wg[...], była realizowana z wykorzystywaniem gwarancji generalnej polskiego głównego zobowiązanego. Sprawozdanie natomiast z dnia 15 listopada 2008r. z dochodzenia Urzędu ds. Ścigania Przestępstw Celnych w Essen potwierdziło, iż od grudnia 2004r. Urząd prowadził postępowanie dochodzeniowe przeciw działającej na skalę międzynarodową grupie przestępczej w sprawie oszustw podatkowych, polegających na zbywaniu nieoclonego i nieopodatkowanego mięsa drobiowego mrożonego, obejętego procedurą tranzytu zewnętrznego T1. Do urzędu w Essen trafiły między innymi sprawy 14 tranzytów T1 otwartych w Polsce, w których urzędami celnymi objęcia procedurą były urzędy celne w G. i Ł. Ze wskazanych wyżej dokumentów sześć, (w tym o nr [...] ) dotyczyło Urzędu Celnego I w Ł. Ponadto ustalono, że Północna Prokuratura Okręgowa Estonii na podstawie zawiadomienia nr 0673000492 Spółki A z dnia 20.10.2006r. odmówiła wszczęcia dochodzenia (sygn. Akt PRP- 13/06/1154) w sprawie popełnienia przestępstwa na obszarze Estonii. W uzasadnieniu stwierdzono brak jakichkolwiek informacji potwierdzających wniosek Spółki, że po otwarciu w Ł. procedur tranzytowych towar w postaci filetów mięsa drobiowego dotarł do Estonii oraz, że przestępstwo usunięcia towaru spod dozoru celnego miało miejsce poza obszarem obowiązywania estońskiego kodeksu celnego. Postanowieniami natomiast z dnia [...] o sygn. [...]oraz z dnia [...]o sygn. [...] Komenda Miejska Policji w G. umorzyła śledztwo w sprawie wyłudzenia gwarancji celnych na szkodę E, F i A w sprawie doprowadzenia w okresie od 3 lutego do 21 kwietnia 2006r. w Ł. przez A. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A Sp. z o.o. poprzez: zlecenie wykonania wspólnotowego tranzytu zewnętrznego towaru w postaci mięsa drobiowego, a następnie usunięcie spod dozoru celnego skutkującego powstaniem szkody na należnościach celnych i podatkowych; podrobienia w okresie od 3 lutego do 19 maja 2006r. w nieustalonym miejscu dokumentacji tranzytowej związanej z procedurami wspólnotowego tranzytu zewnętrznego otwartymi na wniosek A, na które wystawiono T1 wobec braku znamion czynu zabronionego oraz braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa. W związku z powyższym, Dyrektor Izby Celnej w Ł. stwierdził, że w przedmiotowej sprawie dłużnikami solidarnie zobowiązanymi do uiszczenia długu celnego są: główny zobowiązany, tj. Spółka A, W. S., W. N. i R. T. Na podstawie natomiast informacji uzyskanych od Izby Celnej w R. Referatu Polsko-Niemieckiego Centrum Współpracy Służb Granicznych, Policyjnych i Celnych w Świecku ustalono, że właścicielem środków przewozowych LIPNW801 (od 02.08.2005r. do 10.04.2006r.) , LIPNW805 (od 05.08.2005r. do 08.05.2006r.), LIPNW806 (od 28.04.2006r. do 25.07.2006r.) był W. N., LIPNW801 (od 10.04.2006r. do 09.11.2006r.), LIPNW804 (od 04.08.2005r. do 10.10.2006r.) - firma G, LIPRS470 (od 23.04.2002r. do 23.05.2006r.) - firma G. Ponadto, uzyskano informację, iż firma H została wyrejestrowana w roku 2007, natomiast firma I - w roku 2006. Pismem nr III 1/1 - Z 4661 B - 152/10 z dnia 07.07.2010r. Celny Urząd Kryminalny w K. przekazał informacje dotyczące adresów W. N. i W. S.. Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne organ podniósł, iż zgodnie z art.203 WKC dług celny w przywozie powstaje w wyniku usunięcia spod dozoru celnego towaru podlegającego należnościom przywozowym. Dług celny powstaje z chwilą usunięcia towaru spod dozoru celnego. Dłużnikami są: osoba, która usunęła towar spod dozoru celnego, osoby, które uczestniczyły w tym usunięciu, i które jednocześnie wiedziały lub powinny były wiedzieć, że towar zostaje usunięty spod dozoru celnego, osoby, które nabyły lub posiadały towar, i które w chwili jego nabycia lub wejścia w jego posiadanie wiedziały bądź powinny były wiedzieć, że jest to towar usunięty spod dozoru celnego i odpowiednio osoba zobowiązana do wykonania obowiązków wynikających z czasowego składowania towaru lub wynikających ze stosowania procedury celnej, którą towar ten został objęty. W myśl art.213 WKC, jeżeli w odniesieniu do tego samego długu celnego występuje kilku dłużników, są oni solidarnie zobowiązani do pokrycia tego długu. Powołany przepis wprowadza zasadę odpowiedzialności solidarnej i odnosi ją do sfery prawa materialnego. W rozumieniu materialnoprawnym odpowiedzialność solidarna oznacza, że wierzyciel może żądać zaspokojenia od wszystkich wierzycieli jednocześnie lub każdego z nich z osobna a spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych z długu. Organ powołując się na brzmienie art. 20 ust. 1 oraz art. 67 WKC oraz art. 1 ust. 2 i art. 2 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, wskazał, iż dla celów prawnych klasyfikację przeprowadza się stosując postanowienia zawarte w Ogólnych Regułach Interpretacji Nomenklatury Scalonej znajdujące się w załączniku I części pierwszej - przepisy wstępne, sekcji I - Ogólnych reguł, opublikowane w rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 1917/2005 z dnia 27 października 2005r. zmieniającym załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej. Stosowanie powyższych reguł zapewnia jednolitą interpretację, co oznacza, że dany towar jest zawsze klasyfikowany do jednej i tej samej pozycji lub podpozycji z wyłączeniem wszystkich innych, które mogłyby być brane pod uwagę. Ponadto, dokonując klasyfikacji taryfowej należy uwzględniać informacje zawarte w wyjaśnieniach do Taryfy celnej. Do każdego importowanego towaru przypisany jest odpowiedni kod Taryfy z przyporządkowaną do niego stawką celną. Wskazał, iż zgodnie z Regułą l Ogólnych Reguł Interpretacji Nomenklatury Scalonej (ORINS) tytuły sekcji, działów i poddziałów mają znaczenie wyłącznie orientacyjne; dla celów prawnych klasyfikację ustala się zgodnie z brzmieniem pozycji i wszelkich uwag do sekcji lub działów oraz. o ile nie są one sprzeczne z treścią powyższych pozycji i uwag. Pozycja 0207 Wspólnej Taryfy Celnej obejmuje mięso i podroby jadalne, z drobiu objętego pozycją 0105, świeże, schłodzone lub zamrożone i dzieli się na następujące podpozycje jednokreskowe :