Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 4 września 2012 r., sygn. I SA/Bd 184/12

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska Sędziowie: Sędzia WSA Dariusz Dudra Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka (spr.) Protokolant Asystent sędziego Waldemar Dąbrowski po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 04 września 2012 r. sprawy ze skargi M. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2006 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej

w B.określił M. L. ( skarżącej ) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług wysokość zobowiązań podatkowych za poszczególne miesiące począwszy od stycznia 2006 r. do grudnia 2006 r. Organ stwierdził, że strona prowadząc działalność gospodarczą FHU "M." M. L. w S. w zakresie handlu złomem, produkcji tartacznej oraz handlu detalicznego odzieżą wskutek nieujęcia w rejestrach VAT dostaw złomu do Spółki ,,M." - dalej w skrócie MRG - dokonanych na podstawie dowodów wewnętrznych, wystawionych na różne osoby fizyczne, zaniżyła w poszczególnych miesiącach podatek należny o łączną kwotę 228.522,23 zł. Zdaniem organu strona wykorzystując dane personalne różnych osób fizycznych dokonywała dostaw złomu do firmy MRG.

W złożonym odwołaniu skarżąca zarzuciła naruszenie :

• art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) - dalej w skrócie Op. , poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkującą uznaniem podatkowej księgi przychodów i rozchodów za nierzetelną,

• art. 187 § 1 tej ustawy poprzez pominięcie dowodu z zeznań w charakterze świadka D. K. i dowodów w postaci aktu oskarżenia skierowanego przeciwko niemu oraz wydanych w jego sprawie orzeczeń sądowych;

• art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez błędne jego zastosowanie przy przyjęciu, że nakłady na remont stanowiły inwestycję w obcym środku trwałym.