Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 29 maja 2012 r., sygn. II SA/Rz 257/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Józefczyk po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2012 r., na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...], w przedmiocie przyznania świadczeń pieniężnych przysługujących osobom deportowanym do pracy przymusowej I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 3 listopada 2011 r., nr [...], II. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego K. K. kwotę 100 zł /słownie: sto złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Sygn. II SA/Rz 257/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2011 r. o sygn. akt II SA/Rz 261/11 uchylił decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 18 października 2010 r. nr [...] oraz decyzję tego organu z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...]. W uzasadnieniu skasowanych decyzji opisano następujący stan faktyczny: K. K. złożył do Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych wniosek o przyznanie mu świadczenia pieniężnego określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm.; zwana dalej ustawą o świadczeniu pieniężnym). Wskazał, że w połowie kwietnia 1940 r. wraz z rodziną (ojcem, matką, dziadkami oraz rodzeństwem ojca) został przymusowo wysiedlony przez pograniczne wojsko radzieckie byłego ZSRR z miejscowości Tarnawce do miejscowości Stara Lubomirka na Wołyniu. Podniósł, że na Wołyniu jego rodzice pracowali przymusowo w lesie i kamieniołomach, a dzieci pomagały w gospodarstwie, pozostając pod opieką starszych. Podał, że do domu wrócił z rodziną w maju 1943 r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] października 2010 r., odmówił przyznania K. K. uprawnień do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie. W uzasadnieniu organ podał, że w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 2 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniu pieniężnym. Organ wyjaśnił, że niezbędnym warunkiem uzyskania prawa do świadczenia pieniężnego określonego w tym akcie jest udowodnienie wykonywania pracy przymusowej połączonej z wysiedleniem (wyrwaniem) z dotychczasowego środowiska. Strona w okresie okupacji była wysiedlona przez władze radzieckie do miejscowości Stara Lubomirka na Wołyniu, tj. w granicach przedwojennego państwa polskiego zaś w aktach sprawy brak jednak dowodów, że przesiedlenie było połączone z przymusem pracy w rozumieniu ustawy. Organ nie zanegował samego faktu przymusowego przesiedlenia rodziny strony z miejscowości Tarnawce na Wołyń w roku 1940. Podniósł, że wysiedlenia wsi leżących w gminie Krasiczyn były związane z budową na tym terenie poligonu, zaś ludność wysiedlona była osadzana na gospodarstwach rolnych opuszczonych przez ludność deportowaną przez władze radzieckie w głąb byłego ZSRR, o czym świadczą liczne relacje. Decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] października 2010 r. o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie.