Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. II SA/Ol 177/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Dobrym Mieście z dnia 15 grudnia 2011 r. nr XVIII/129/2011 w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej i graficznej dotyczącej terenu przeznaczonego w kierunkach rozwoju pod rekreację i turystykę znajdującego się w granicach zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "Jezioro Limajno i okolice" ; 2. oddala skargę w pozostałej części; 3. orzeka, że zaskarżona uchwała w części określonej w punkcie 1 wyroku nie podlega wykonaniu. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Uzasadnienie

W dniu "[...]" Rada Miejska w "[...]" podjęła uchwałę Nr "[...]" w sprawie uchwalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy "[...]".

Pismem z dnia "[...]" 2012 r. Wojewoda, działając na podstawie art. 93 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 2001 r., Nr 142, poz.1591 ze zm., dalej jako: u.s.g.) zaskarżył powyższą uchwałę wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości, jako podjętej z naruszeniem prawa. Argumentował, iż ze stanu faktycznego ustalonego w toku postępowania wyjaśniającego wynika, że część obszaru objętego powyższym studium znajduje się na terenie "[...]" ustanowionego rozporządzeniem Wojewody w sprawie ustanowienia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "[...]". Rozporządzenie to w § 3 ust. 1 pkt. 7 zakazuje, między innymi, zmiany sposobu użytkowania ziemi na obszarze obejmującym powyższy zespół przyrodniczo-krajobrazowy. Z kolei ustalenia zakwestionowanego studium dopuszczają na terenach znajdujących się w granicy tego zespołu, odmienny od obecnego, sposób użytkowania ziemi (dopuszczają na przykład zabudowę rekreacji indywidualnej oraz zabudowę związaną z usługami turystycznymi, w tym hotele, pensjonaty, motele oraz gastronomię i handel towarzyszący tej zabudowie). W związku z powyższym ustalenia przedmiotowego Studium w zakresie przyjętych kierunków zagospodarowania (rozwoju), w części dotyczącej terenu położonego w granicach zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "[...]" naruszają rażąco przepis § 3 ust. 1 pkt. 7 rozporządzenia Wojewody w sprawie ustanowienia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "[...]", gdyż zmieniają, wbrew zakazowi zawartemu w powołanym przepisie, sposób użytkowania ziemi. Dodatkowo organ nadzoru wskazał, iż przepisy wydane na podstawie art. 44 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 ze zm.), jak ma to miejsce w odniesieniu do powyższego rozporządzenia, mogą wprowadzać ograniczenia prawa własności ze względu na wymóg ochrony środowiska. Przepisy te zawierają normy prawne o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, nie są skierowane do indywidualnie określonego adresata i stanowią źródło prawa, którego postanowienia muszą być bezwzględnie respektowane przez organy rozstrzygające kwestie związane z zagospodarowaniem terenu objętego takimi przepisami. Konkludując podniósł, iż z uwagi na to, że gminne studium z założenia odnosi się do całego obszaru gminy i jest aktem obligatoryjnym, brak jest możliwości stwierdzenia nieważności studium tylko w części i zaskarżona uchwała winna zostać uznana za nieważną w całości.