Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 29 marca 2012 r., sygn. IV SA/Po 1236/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Popowska (spr.) Sędziowie WSA Donata Starosta WSA Tomasz Grossmann Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Andrzejak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2012 r. sprawy ze skargi A.S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie z dnia [...] października 2011 r. [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] 2. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie na rzecz skarżącej A.S kwotę [...][...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, działając na podstawie art. 1 ust. 1, art. 2 pkt 2 lit. a i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 31 maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznej Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm. - dalej ustawa), po rozpatrzeniu wniosku A.S., decyzją z dnia [...] sierpnia 2011. nr [...] odmówił przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej. Kierownik Urzędu wskazał, że w myśl ustawy znowelizowanej w dniu 20 kwietnia 2011 r. represją jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy w granicach terytorium państwa polskiego sprzed dnia 1 września 1939 r. lub z tego terytorium na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945 (art. 2 pkt 2 lit. "a" ustawy ). W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, iż ustawodawca zawęził krąg osób uprawnionych do świadczenia do osób, wobec których okupant stosował represje pracy niewolniczej w zaostrzonej formie (deportacja/wywiezienie) w stosunku do obowiązujących powszechnie przepisów. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów uznając, iż pojęcie "deportacja" nie ma legalnej definicji, stwierdził że wyróżniające znaczenie ma znaczna odległość pomiędzy dotychczasowym miejscem zamieszkania a miejscem, w którym była wykonywana praca przymusowa. Mając powyższe na uwadze w decyzji stwierdzono, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza deportacji (w rozumieniu powyższych rozważań) wnioskodawczyni do pracy przymusowej. Wskazano przy tym na fakt wykonywania pracy w niewielkim oddaleniu od dotychczasowego miejsca zamieszkania (w miejscowości D.S.) oraz świadczenia pracy w znanej okolicy, niedaleko rodziny i znajomych.