Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 lutego 2012 r., sygn. II SA/Po 1191/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Łaskarzewska Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Sędzia WSA Jakub Zieliński (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2012 r. sprawy ze skargi E. M. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...]2011 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego; I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego kwotę 100,- zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych, III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2011 r. nr [...] wydaną na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił E. M. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w ww. ustawie.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ stwierdził, iż dowody przedstawione przez wnioskodawcę - oświadczenia świadków potwierdzających wywiezienie rodziców E. M. są niewystarczające. Jeden z świadków powołuje się na pokrewieństwo z wnioskodawcą, a drugi na powojenną znajomość. Organ stwierdził, iż E. M. nie przedłożył jakichkolwiek innych dowodów potwierdzających rodzaj represji zastosowanej wobec jego rodziców. Nie wyjaśnił nawet czy rodzice pracowali w przemyśle, czy w rolnictwie.

E. M. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy podnosząc, iż czuje się pokrzywdzony wydaną decyzją. Podniósł, iż spełnia warunki do uzyskania uprawnienia do świadczenia pieniężnego, gdyż jego rodzice zostali deportowani przymusowo poza swojego miejsce zamieszkania pod przymusem, przez żandarmów niemieckich do L. gdzie się urodził. Podniósł, iż mimo usilnych starań nie dotarł do dokumentów potwierdzających fakt deportowania jego rodziców do L.. Dokumenty takie były przechowywane jedynie przez 10 lat. Ponadto nie żyją już inni świadkowie, którzy mogliby potwierdzić okoliczność deportacji jego rodziców. Wnioskodawca podniósł, iż wie jedynie, że jego rodzice pracowali w gospodarstwie rolnym lecz nie zna nazwisk niemieckiego właściciela. Podniósł, iż organ mógłby podjąć starania do uzyskania dodatkowych dokumentów. E. M. stwierdził, iż on i jego rodzice wiele wycierpieli. Nie byli w stanie sprawować należytej opieki nad swoimi dziećmi, nie mogli zapewnić należytego wyżywienia, ciepłej odzieży i ogrzewanego mieszkania co odbiło się na zdrowiu i rozwoju wnioskodawcy, będącego wówczas małym dzieckiem.