Wyrok WSA w Łodzi z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. I SA/Łd 1353/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Joanna Tarno (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Porczyńska Sędzia WSA Ewa Cisowska-Sakrajda Protokolant: Asystent sędziego Paweł Pijewski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2012 r. sprawy ze skargi A. Z. i L. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie ustalenia wymiaru podatku od nieruchomości za rok 2006 oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Łd 1353/11

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] nr. nr SKO [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z [...] r. nr [...] , uchylającą w całości decyzję tego organu z [...] r. nr [...] w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 2006 r. i ustalającą wymiar podatku od nieruchomości za ten okres w kwocie 27.958 zł.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że na podstawie wyników kontroli podatkowej przeprowadzonej w zakresie wielkości powierzchni i sposobu wykorzystania nieruchomości, stanowiących własność A. i L. małż. Z. , położonych w S. przy ulicy A 106 (działka nr ewid.109) i 108 (działka nr ewid. 108/2), organ podatkowy stwierdził, że informacje tych podatników za lata 2004-2009 w sprawie podatku od nieruchomości zawierały zaniżone powierzchnie budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Z tego względu, na postawie art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), organ pierwszej instancji wznowił z urzędu postępowanie w sprawie w podatku od nieruchomości za rok 2006 i ustalił wysokość podatku od nieruchomości za 2006 rok w kwocie 27.958 zł.

Od tej decyzji podatnicy złożyli jednobrzmiące odwołania, zarzucając rozstrzygnięciu organu pierwszej instancji przede wszystkim naruszenie szeregu przepisów postępowania tj. art. 13 § 3 Ordynacji podatkowej przez podanie go jako podstawy prawnej zaskarżonej decyzji, podczas gdy przepis ten dotyczy decyzji wydawanej przez organ odwoławczy; art. 240 § 1 pkt 5 i art. 245 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej poprzez ich zastosowanie; art. 207 Ordynacji podatkowej poprzez niewskazanie, który z jego paragrafów stanowi podstawę prawną rozstrzygnięcia, a także art. 210 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej poprzez podanie jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia całej uchwały Rady Miejskiej z dnia 24 listopada 2005 r., a także podanie innych przepisów prawa w sposób uniemożliwiający podatnikowi ustalenie, jakie konkretnie normy prawne były podstawą rozstrzygnięcia. Ponadto zdaniem podatników organ pierwszej instancji dopuścił się naruszenia szeregu przepisów prawa materialnego tj. art. 2 ustawy z dnia 1 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm., dalej "u.p.o.l.") poprzez niewskazanie, który z paragrafów stanowi podstawę prawną rozstrzygnięcia; art. 5 u.p.o.l. poprzez jego zastosowanie wprost w sytuacji, kiedy stanowi on jedynie delegację ustawową dla Rady Gminy dla wydania uchwały i nie stanowi samodzielnej podstawy rozstrzygnięcia, przy czym nie wskazano również konkretnych ustępów tego artykułu; art. 6 ust. 1 u.p.o.l. poprzez jego zastosowanie i wskazanie jako podstawy prawnej, podczas gdy w danym stanie faktycznym obowiązek podatkowy nie powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku oraz art. 6 ust. 3 i 7 u.p.o.l. poprzez ich zastosowanie. Skarżący podnieśli, że naruszono również inne przepisy postępowania podatkowego, bowiem nie zostało wydane postanowienie o wznowieniu postępowania. Ponadto doszło do zastosowania niewłaściwej klasyfikacji podatku od "pozostałych budynków", które to budynki zostały opodatkowane jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej stawką 5,41 zł za m2, podczas gdy jako budynki mieszkalne powinny zostać opodatkowane z zastosowaniem stawki dla budynków mieszkalnych. Z kolei strych, który stanowił powierzchnię nieużytkową, nie powinien podlegać opodatkowaniu. Niewłaściwie określone zostały również strony postępowania, gdyż choć właścicielami nieruchomości byli A. i L. Z., to działalność gospodarczą prowadził jedynie L. Z.. Organ nie badał, jaka część nieruchomości była w posiadaniu męża, a jaka w posiadaniu żony. Decyzja nakładająca obowiązek zapłaty podatku na A. Z. naruszała art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., gdyż budynkami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej były budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy. Nie podano żadnego przepisu, na którego podstawie w jednej decyzji wskazano dwa podmioty zobowiązane do zapłaty podatku. W konsekwencji podatnicy wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania.