Wyrok WSA w Łodzi z dnia 9 lutego 2012 r., sygn. III SA/Łd 1103/11

Dnia 9 lutego 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska Sędziowie sędzia NSA Irena Krzemieniewska (spr.) sędzia WSA Ewa Alberciak Protokolant asystent sędziego Adrian Król po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2012 roku sprawy ze skargi G. W. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej pod postacią przewlekłych chorób zawodowych układu ruchu oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny (zwany dalej PPIS) w Ł., nie stwierdził choroby zawodowej pod postacią przewlekłych chorób zawodowych układu ruchu wywołanych sposobem wykonywania pracy (przewlekłego zapalenia kaletki maziowej, przewlekłego zapalenia okołostawowego barku, przewlekłego zapalenia nadkłykcia kości ramiennej) u G. W.

Od powyższej decyzji odwołała się G. W., nie zgadzając się z jej treścią.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył postępowanie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że brak było podstaw do wszczęcia postępowania administracyjnego przez organ pierwszej instancji w przedmiocie choroby zawodowej, pod postacią przewlekłych chorób zawodowych układu ruchu wywołanych sposobem wykonywania pracy, tj. przewlekłego zapalenia kaletki maziowej, przewlekłego zapalenia okołostawowego barku, przewlekłego zapalenia nadkłykcia kości ramiennej (wymienionych kolejno po poz. 19 pkt 2, pkt 4 i pkt 5 wykazu chorób zawodowych u G. W., bowiem nie zostało dokonane zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej właściwemu inspektorowi sanitarnemu (tutaj PPIS w Ł.), a zatem PPIS w Ł. nie był uprawniony do wystawienia skierowania na badania G. W. w celu rozpoznania u niej choroby zawodowej będącej przedmiotem niniejszej sprawy. Jak wynika z § 4 ust. 1 i § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009r. w sprawie chorób zawodowych, sposób zgłaszania podejrzenia choroby zawodowej jest jasno określony i sformalizowany. Oznacza to, że upoważnienie do wszczęcia takiego postępowania i wystawienia przez inspektora sanitarnego skierowania na badania jest ściśle powiązane z uprzednim otrzymaniem przez niego zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej w takim znaczeniu, że otrzymanie tego zawiadomienia dokonanego na obowiązkowym formularzu, jest warunkiem sine qua non wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie choroby zawodowej, za wyjątkiem sytuacji, kiedy zgłoszenie następuje w formie wystawienia skierowania na badania przez lekarza, który podczas wykonywania zawodu powziął takie podejrzenie u pacjenta. Skierowanie na badania w celu rozpoznania choroby zawodowej może wystawiać nie każdy lekarz, czy lekarz dentysta a jedynie ten, którzy przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych powziął podejrzenie, że u leczonego pacjenta występuje choroba zawodowa, a zatem zgłoszenie podejrzenia jest ściśle powiązane z objawami chorobowymi uzasadniającymi takie podejrzenie w kontekście narażenia zawodowego. Toteż okoliczność, że osoba, która w imieniu PPIS w Ł. podpisała skierowanie na badania z dnia 20 sierpnia 2009r. jest lekarzem, nie czyni z tego skierowania dokumentu, o którym mowa w 4 ust. 3 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych. Ustawodawca wprowadzając w rozporządzeniu w sprawie sposobu dokumentowania chorób zawodowych i skutków tych chorób, dwa odrębne wzory skierowania na badania w celu rozpoznania choroby zawodowej, z czego jeden do stosowania przez lekarzy (także lekarzy dentystów), którzy podczas wykonywania zawodu powzięli takie podejrzenie choroby zawodowej u pacjenta, zaś drugi dla państwowego inspektora sanitarnego, wyraźnie rozgraniczył znaczenie prawne tych skierowań oraz sytuacje, w których mogą być wystawione. Organ nie zgodził się ze stanowiskiem G. W., przedstawionym w piśmie z dnia 1 sierpnia 2011r. (zatytułowanym "wnioski"), że dokonane w roku 2006r. zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej pod postacią zespołu cieśni nadgarstka na podstawie, którego zostało wszczęte postępowanie administracyjne zakończone wydaniem ostatecznej decyzji o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, stanowi podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego także w zakresie innych chorób w nim nie zgłoszonych. W zgłoszeniu, na które powołuje się strona, chociaż błędnie lekarz podał numer pozycji wykazu chorób zawodowych, bo wskazał poz. 19 zamiast 20.1, to jednak w pozycji dotyczącej narażenia zawodowego, które wskazuje się, jako przyczynę choroby zawodowej lekarz wpisał "rozpoznany zespół cieśni nadgarstka, które to dolegliwości pacjentka wiąże z wykonywaną pracą", co w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje zespół cieśni nadgarstka, jako tę chorobę, której zgłoszenie dotyczy, zatem zasadnie postępowanie było wówczas prowadzone w zakresie tej choroby. Skoro jedynie doręczenie PPIS w Ł. zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej, dokonane według obowiązującego wzoru, przez lekarza sprawującego nad G. W. profilaktyczną opiekę zdrowotną, uprawniałoby PPIS w Ł. do wszczęcia postępowania administracyjnego, w ramach którego byłby upoważniony do wystawienia skierowania na badania w celu rozpoznania u niej choroby zawodowej, a takiego zgłoszenia nie dokonano, to nie zaszła wymagana prawem przesłanka do wszczęcia postępowania administracyjnego. W niniejszej sprawie doszło do wydania decyzji administracyjnej pomimo, iż nie doszło do prawnie skutecznego wszczęcia postępowania, a to stanowi podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania w sprawie jako bezprzedmiotowego.