Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. I SA/Gl 1028/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Madej, Sędziowie WSA Wojciech Organiściak, Teresa Randak (spr.), Protokolant Izabela Maj-Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2012r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim na uchwałę Rady Gminy Mszana z dnia 25 października 2010 r. nr XLIV/47/2011 w przedmiocie podatku od nieruchomości 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części określonej w § 2; 2) w pozostałej części skargę oddala.

Uzasadnienie

Skargą z dnia 30 września 2011 r. Prokurator Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim – dalej określany zamiennie "Prokurator" zaskarżył uchwałę Rady Gminy Mszana z dnia 25 października 2010 r. Nr XLIV/47/2011 w sprawie wysokości stawek podatku od nieruchomości obowiązujących na terenie Gminy Mszana oraz zwolnień od tego podatku w 2011 r.

Uzasadniając skargę, Prokurator wskazał, że w/w uchwała została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa Śląskiego Nr 247, pod poz. 3764. Jako podstawę prawną podjęcia uchwały wskazano art. 18 ust. 2 pkt 8, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. Nr 142, poz. 1591 z 2001 r. z późn. zm. ) oraz art. 5 i art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ( Dz. U. Nr 121, poz. 844 z 2006 r. z późn. zm. ).

Rada Gminy Mszana w uchwale tej ustanowiła zwolnienia, wskazując:

– § 2 zwolnienie z podatku nieruchomości lub ich części zajętych na potrzeby gminnych jednostek organizacyjnych,

– § 3 zwolnienie z podatku od gruntów zajętych na drogi nie będące w posiadaniu przedsiębiorcy, inne niż wymienione w art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Kontynuując, Prokurator zacytował treść art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 40 ustawy o samorządzie gminnym oraz wskazał, że przepisem rangi ustawowej zawierającym upoważnienie dla rady gminy do uchwalania aktu prawa miejscowego w sprawie podatku od nieruchomości jest art. 7 st. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym "Rada gminy, w drodze uchwały, może wprowadzić inne zwolnienia przedmiotowe niż określone w ust. 1 oraz w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw". W ocenie Prokuratora – w przypadku zwolnień wprowadzanych na podstawie uchwały rady gminy, to nie osoba podatnika może być kryterium decydującym o zwolnieniu, lecz rodzaj nieruchomości. Zwolnienie przedmiotowe charakteryzuje się tym, że o jego zastosowaniu decyduje to, że nieruchomość należy do określonej kategorii. Bez znaczenia dla zwolnienia jest natomiast, kto jest właścicielem nieruchomości. Jak zaakcentował, w chwili podejmowania uchwały – na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych – właściwa do tego terytorialnie rada nie może kierować się specyficzną sytuacją podmiotu władającego gruntami, nieruchomościami, których miałoby dotyczyć zwolnienie. W sytuacji, gdy właśnie te kryteria stanowią podstawę zwolnienia nie może być mowy o zwolnieniu przedmiotowym lecz podmiotowym, do czego art. 7 ust. 3 ustawy nie uprawnia. Z przytoczonego przepisu wynika bowiem, że rada gminy posiada uprawnienia do ustanawiania zwolnień o charakterze przedmiotowym, a nie zwolnień podmiotowych czy podmiotowo – przedmiotowych. Rada Gminy Mszana, zgodnie z przyznanymi jej kompetencjami była uprawniona do ustanowienia "innych zwolnień przedmiotowych", o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Konstrukcja tego przepisu przesądza o tym, że rada gminy może ustanowić wyłącznie przedmiotowe zwolnienia, przy czym przedmiot winien być tak określony, żeby nie była możliwa identyfikacja konkretnego podatnika, a więc cechy przedmiotu muszą być tak określone, żeby dotyczyły potencjalnie nieoznaczonego indywidualnie podatnika. Przepis ten wymaga od rad gmin staranności w tworzeniu przepisów prawa miejscowego, przede wszystkim przez określenie kryterium zwolnienia poprzez identyfikację przedmiotu, a nie podmiotu zwolnienia. W każdym bowiem przypadku, gdy z ustanowionej normy wywieść można kto podlega zwolnieniu, a nie jaki przedmiot obejmuje zwolnienie, zwolnieniu przypisać można charakter zwolnienia podmiotowo – przedmiotowego, a to w konsekwencji oznacza przekroczenie ustawowej delegacji ustanawiania zwolnienia określonego w art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.