Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. III SA/Gd 483/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędzia WSA Jolanta Sudoł Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Wioleta Gładczuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi "A" Spółki Akcyjnej w S. Oddział "A" w T. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 20 sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu należności celnych 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 21 maja 2009 r. nr [...]; 2) zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz skarżącej "A" Spółki Akcyjnej w S. Oddział "A" w T. kwotę 28.328 (dwadzieścia osiem tysięcy trzysta dwadzieścia osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 21 maja 2009 r. Naczelnik Urzędu Celnego odmówił skarżącej "A" Spółce Akcyjnej w S. Oddział E. w T. zwrotu uiszczonych należności celnych przywozowych za towary objęte procedurą dopuszczenia do obrotu według wyszczególnionych w decyzji zgłoszeń celnych. Podstawą decyzji był art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne, w związku z art. 236 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, art. 878 Rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. określającego przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny. Organ celny stwierdził, że spółka uchybiła trzyletniemu terminowi do wystąpienia z wnioskiem o zwrot należności celnych i na podstawie art. 236 WKC odmówił zwrotu należności.

Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia 20 sierpnia 2009 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Skarżąca wniosła skargę na decyzję organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wnosząc o uchylenie decyzji organów obu instancji. Zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 2 i art. 7 Konstytucji RP, art. 236 ust. 1 i ust. 2 WKC ,art. 72 § 1 w zw. z art. 1 ust. 1 i 3 Ordynacji podatkowej), naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy( art. 120, art. 121 § 1 i 2, , art. 122 ,art. 124 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej ) oraz błąd w ustaleniach faktycznych.