Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 grudnia 2011 r., sygn. III SA/Wa 529/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Marek Krawczak, Sędzia WSA Beata Sobocha, Protokolant referent stażysta Katarzyna Skurzyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2011 r. spraw ze skarg M. B. i W. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od osób fizycznych za 2004 r. oddala skargi

Uzasadnienie

Decyzją z [...] października 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. określił M. B. i W. B. (dalej powoływanym jako "Skarżący") wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. w kwocie 38 189 zł.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że w latach 2000-2003 Skarżący zakupili 5 działek, które podzielili i sukcesywnie sprzedawali. Sprzedając przedmiotowe działki Skarżący złożyli do Urzędu Skarbowego oświadczenia, zgodnie z którymi środki ze sprzedaży działek budowlanych miały być wydatkowane, nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży, na budowę, rozbudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego. Sprzedając działki Skarżący prowadzili jednak, w ocenie Naczelnika, zorganizowaną działalność gospodarczą. O zorganizowanym charakterze działalności Skarżących świadczy fakt zakupienia dużego obszaru ziemi i podzielenia go, po przeprowadzeniu formalności geodezyjnych i prawnych, na kilkanaście lub kilkadziesiąt działek. O ciągłości świadczy zaś fakt, że Skarżący nie dokonali jednorazowej sprzedaży kilku działek w trakcie roku. Powyższe cechy działalności oraz chęć osiągnięcia zysku Organ uznał za elementy konstytutywne pozarolniczej działalności gospodarczej. Po analizie transakcji sprzedaży działek Organ zakwalifikował przychody z ich sprzedaży do źródeł przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej "ustawa"), tj. pozarolniczej działalności gospodarczej, i nie uznał prawa do skorzystania z uprawnień wynikających z art. 21 ust. 1 pkt 32 ustawy. Organ uznał księgi prowadzone przez Skarżącego za 2004 r. (Skarżący prowadził poza tym działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży stolarki budowlanej, montażu okien i drzwi), w części przychodów i kosztów związanych ze sprzedażą nieruchomości, za nierzetelne. Stosownie do treści art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej Organ odstąpił od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, gdyż dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami, pozwoliły - w jego ocenie - na określenie podstawy opodatkowania.