Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 14 grudnia 2011 r., sygn. II SA/Po 894/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świstak Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.) Sędzia WSA Danuta Rzyminiak- Owczarczak Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi C. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] 2011r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego I. uchyla zaskarżoną decyzję II. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 8 marca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu po rozpoznaniu sprawy ze skargi C. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] 2010r. Nr [...], którą to utrzymano w mocy decyzję własną nr [...] z dnia [...] 2010 r. w przedmiocie odmowy przyznania C. K. uprawnień do świadczenia pieniężnego przysługującego osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR, uchylił zaskarżoną decyzję.

W wyroku tym Sąd przedstawił przebieg postępowania. Wskazał iż decyzją z dnia [...]2010 r. Kierownik Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych (dalej Kierownik), na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87 poz. 395), dalej: ustawa, odmówił przyznania C. K. uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w tej ustawie. Przyjął, że deportację należy rozumieć jako wywiezienie do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy poza granice państwa polskiego sprzed 1 września 1939 roku (art. 2 pkt 2 lit a ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), ale też zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16.12.2009 r. sygn. K 49/07 jako deportację do pracy na terenie przedwojennego państwa polskiego. Takie wykonywanie pracy przymusowej winno jednak przybrać szczególnie dotkliwą formę, tzn. być połączone z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska. Tymczasem skarżący pracował przymusowo w pobliżu swojego stałego miejsca zamieszkania, nie doszło więc do wysiedlenia i wyrwania z dotychczasowego środowiska.