Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 15 listopada 2011 r., sygn. II SA/Ol 391/11

Dnia 15 listopada 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2011 roku sprawy ze skargi A. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie świadczenia w postaci składki na ubezpieczenie społeczne I. oddala skargę; II. przyznaje adwokatowi A. T. od Skarbu Państwa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) netto powiększoną o należny podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia "[...]" A. L. zwrócił się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w "[...]" o opłacenie zaległych składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe z tytułu sprawowania bezpośredniej, osobistej opieki nad całkowicie niezdolnym do samodzielnej egzystencji bratem S. L. w okresie od "[...]" 2003 r. do "[...]" 2005 r. Uzasadniając wniosek wskazał, że począwszy od dnia "[...]" 2003 r., rezygnując z podjęcia pracy zarobkowej, podjął się sprawowania opieki nad swoim bratem, który jest osobą ciężko chorą i niezdolną do samodzielnej egzystencji, na dowód czego załączył orzeczenie lekarza orzecznika ZUS. Oświadczył również, iż od "[...]" 2004 r. do "[...]" 2004 r. był zatrudniony na "[...]" etatu i od uzyskanych dochodów odprowadzone były składki do ZUS-u. Nadmienił, iż nie występował wcześniej z wnioskami w trybie art. 42 ustawy o pomocy społecznej do MOPS-u, albowiem nie znał treści tego przepisu i nie miał świadomości przysługującego mu prawa w tym zakresie.

Decyzją z dnia "[...]", Nr "[...]", Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w "[...]" odmówił przyznania A. L. świadczenia w postaci składki na ubezpieczenie społeczne dla osoby rezygnującej z pracy w związku z koniecznością opieki nad ciężko chorom członkiem rodziny. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podał art. 7, art. 8, art. 42 w związku z art. 3 ust. 4, art. 5, art. 6, oraz art. 106 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175 poz. 1362 ze zm., dalej jako: u.o.p.s.) oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2009 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. Nr 127, poz. 1055). Argumentował, że zaległym świadczeniem z pomocy społecznej jest jedynie takie świadczenie, które zostało przyznane, ale go nie wypłacono. Powołując się na przepis art. 42 ust. 3 u.o.p.s. podniósł, że przyznanie wnioskowanego świadczenia uzależnione jest od przedłożenia stosownego zaświadczenia lekarskiego wydanego nie wcześniej niż na 14 dni przed złożeniem podania, co nie nastąpiło. Wskazał również, że wnioskodawca nie spełnia przesłanek z art. 42 ust. 1 u.o.p.s., ponieważ w okresie od "[...]" do "[...]" był - z przerwami - zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy, posiadał status osoby bezrobotnej poszukującej pracy, gotowej w każdej chwili do jej podjęcia, co jest równoznaczne z brakiem rezygnacji z zatrudnienia. Ponadto, Dyrektor MOPS powołał się na okoliczność, że w okresie od "[...]" do "[...]" A. L. był objęty ubezpieczeniem społecznym i zdrowotnym z tytułu zatrudnienia, co wyklucza możliwość przyznania świadczenia w tym czasie. Organ wskazał także, że przyznanie świadczenia za okres "z przeszłości" jest sprzeczne z ideami i celami pomocy społecznej. Pomoc społeczna ma bowiem na celu umożliwić osobom i rodzinom przezwyciężenie aktualnych trudności życiowych, aktualnych kryzysów, a nie rekompensować brak świadczeń w przeszłości.