Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 listopada 2011 r., sygn. II SA/Lu 477/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska, Sędziowie Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Bartłomiej Pastucha, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 listopada 2011 r. sprawy ze skargi Z. P. i W. K. P. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa Lubelskiego z dnia 7 kwietnia 2011 r. Nr 49, poz.1053 I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działek oznaczonych numerem ewidencyjnym [...] i [...], która nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku; II. zasądza od Rady Miasta na rzecz Z. P. i W. K. P. solidarnie 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Z. P. i W. P., po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, domagali się stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy z dnia [...], nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Ł. dla terenu położonego w Ł. pomiędzy granicami administracyjnymi miasta od strony północno - zachodniej ul. Ł. i terenem PKP w części dotyczącej działek nr 860 i 861 będących ich własnością. Zdaniem skarżących nieważność części wspomnianej uchwały polega na istotnym naruszeniu trybu sporządzenia planu, co miałoby polegać na zaniechaniu uzgodnienia projektu planu z wojewódzkim konserwatorem zabytków. W ich mniemaniu powyższe uzgodnienie powinno być dokonane celem uzyskania informacji czy budynki położone na wspomnianych działkach mają walory zabytków. Skarżący są zdania, że obiekty te nie spełniają warunku zabytku, nie przedstawiają bowiem wartości historycznej, naukowej czy artystycznej. Są to zwykłe pomieszczenia gospodarcze, wykonane z drewna służące niegdyś do prowadzenia gospodarstwa rolnego, które znajdują się w złym stanie technicznym i nadają się tylko do rozbiórki. Interes społeczny oraz ich słuszny interes wymaga natomiast, aby budynki te, jako grożące zawaleniem, zostały zlikwidowane. Skarżący podali, że w związku z zakwalifikowaniem budynków do kategorii zabytków wynika wiele ograniczeń w zagospodarowaniu samych działek, przez co, jak uważają, ograniczono ich prawo własności. Nieważności uchwały skarżący upatrują ponadto w lokalizacji drogi KDD5, która ma przecinać działki 860 i 861. Ich zdaniem wszystkie nieruchomości znajdujące się w sąsiedztwie tej drogi mają już dostęp do drogi publicznej, równoległej do drogi planowanej i oddalonej od niej o zaledwie 20m. W ich mniemaniu tworzenie zatem dodatkowej drogi jest zbędne. Skarżący zaznaczyli, że w ten sposób utracą własność części działki przeznaczonej. Ponadto część działki odseparowana od reszty nieruchomości, z uwagi na swoje niewielkie rozmiary uniemożliwiające zabudowę, stanie się nieużyteczna. Spadnie też znacząco wartość nieruchomości.