Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 listopada 2011 r., sygn. II SA/Gl 177/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Włodzimierz Kubik, Sędzia WSA Rafał Wolnik, Protokolant referent Aleksandra Gumuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2011 r. sprawy ze skargi B. W. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia na postanowienie w sprawie dokonania oceny stanu technicznego obiektu oddala skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K., działając na podstawie art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 z późn. zm.) w zw. z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j.: Dz. U. 2006, Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.), nakazał właścicielowi nieruchomości, B. W., przedłożenie, w terminie do dnia 31 grudnia 2010 r., inwentaryzacji budowlanej wraz z ekspertyzą stanu technicznego budynku mieszkalnego, usytuowanego na działce o nr ewid, [...] w miejscowości K., ul. [...]. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, iż w związku z wnioskiem G. K. wszczął postępowanie administracyjne w sprawie legalności oraz zgodności z przepisami prawa budowlanego realizacji ww. budynku.

W trakcie przeprowadzonych oględzin stwierdzono, że na przedmiotowej posesji, stanowiącej własność B. W., zrealizowany został budynek mieszkalny, konstrukcji drewnianej z dachem dwuspadowym krytym dachówka ceramiczną. Do ściany szczytowej budynku dobudowany jest ganek wejściowy konstrukcji drewnianej. Do budynku, od strony podwórka, dobudowana jest także drewniana weranda. Budynek mieszkalny został wybudowany wg wyjaśnień B. W. w latach przedwojennych. Natomiast wedle złożonego w trakcie rozprawy administracyjnej oświadczenia B. W. dobudowa do budynku mieszkalnego ganku wejściowego oraz werandy nastąpiła w latach 80-tych. W konsekwencji, jak podkreślił organ I instancji, rozbudowa budynku mieszkalnego nastąpiła w okresie obowiązywania ustawy Prawo budowlane z 1974 r., która obowiązywała do dnia 1 stycznia 1995 r. Inwestor B. W. nie posiada jednak dokumentów świadczących o legalności rozbudowy obiektu. Organ nadzoru budowlanego, zwrócił się zatem do Urzędu Miejskiego w K. o udostępnienie z zasobów archiwalnych dokumentów, stanowiących o legalności rozbudowy budynku mieszkalnego. Z informacji uzyskanej od Burmistrza K., wynika, że w zasobach archiwalnych Urzędu brak jest jakichkolwiek dokumentów dotyczących rozbudowy przedmiotowego budynku mieszkalnego. Poczynione zatem w sprawie ustalenia sugerują, że przedmiotowa rozbudowa budynku mieszkalnego o ganek i werandę powstała w warunkach samowoli budowlanej. Mając na względzie okres realizacji rozbudowy obiektu oraz zapis art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, do likwidacji skutków samowoli budowlanej w tym przypadku nie znajduje zastosowania art. 48 oraz art. 49b obowiązującej ustawy - Prawo budowlane lecz przepisy ustawy Prawo budowlane z 1974 r. Organ I instancji podkreślił, że bardzo odległy w czasie okres budowy budynku mieszkalnego, przypadający na lata przedwojenne, stanowi o braku możliwości dokonania jednoznacznych ustaleń w przedmiocie legalności jego powstania. Mając jednak na uwadze rozstrzygnięcie kwestii legalności spornego budynku jak również likwidację skutków samowoli budowlanej w postaci nielegalnej rozbudowy obiektu o ganek i werandę zrealizowanej w okresie obowiązywania ustawy z 1974 r., za zasadne uznano zastosowanie przepisów tejże ustawy, a nie przepisów z daty wybudowania obiektu. W pierwszej kolejności należało najpierw stwierdzić, czy nie zachodzą przesłanki wymienione w art. 37 tej ustawy. Badając pierwszą z tych przesłanek, organ nadzoru budowlanego oparł się na ustaleniach planu zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy K., zatwierdzonego uchwałą Nr [...] Rady Narodowej Miasta i Gminy K. z dnia [...] r. oraz ustaleniach obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy K., zatwierdzonego uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w K. z dnia [...] r. Z ustaleń tych wynika, że działka o nr ewid. [...], zlok. znajduje się na terenie oznaczonym w planie symbolem 2.MRMN,U, dla którego ustalono przeznaczenie podstawowe: zabudowa mieszkaniowa niskiej intensywności oraz przeznaczenie dopuszczalne: zabudowa usługowa, zabudowa zagrodowa, budynki gospodarcze, garaże, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, drogi i place wewnętrzne, w pozostałej części znajduje się na terenie oznaczonym w planie symbolem 2.RP, dla którego ustalono przeznaczenie: uprawy polowe i ogrodnicze. Mając na uwadze ustalenia planu, należało więc stwierdzić, że rodzaj inwestycji oraz jej lokalizacja na terenie przeznaczonym pod tego rodzaju zabudowę, eliminuje możliwość wystąpienia przesłanki z art. 37 ust. 1 pkt. 1 powołanej wyżej ustawy Prawo budowlane z 1974 r. Analizując z kolei drugą z tych przesłanek t.j. przesłankę wymienioną w art. 37 ust. 1 pkt. 2 ustawy, należało, zdaniem organu, stwierdzić, że budynek mieszkalny jest użytkowany zgodnie z przeznaczeniem i nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa dla ludzi i mienia ani też niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych i użytkowych dla otoczenia. Wykluczenie przesłanek z art. 37 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. daje możliwość przejścia do dalszego etapu legalizacji i w konsekwencji do zastosowania art. 40 cyt. ustawy. Z uwagi na fakt, że postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie jest prowadzone w oparciu o przepisy ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane, nakładając na inwestora obowiązek sporządzenia i przedłożenia ww. dokumentów organ nadzoru budowlanego skorzystał z możliwości zastosowania art. 56 tej ustawy. Wymóg przedłożenia określonych dokumentów o charakterze dowodowym m. in. ekspertyzy technicznej obiektu pozwoli organowi nadzoru budowlanego, w przypadku ujawnienia ewentualnych nieprawidłowości, na kontynuację postępowania w trybie art. 40 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. i w konsekwencji na zakończenie tego postępowania decyzją wydaną w oparciu o art. 42 cyt. ustawy w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie obiektu.