Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 października 2011 r., sygn. III SA/Wa 662/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Golat, Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Marika Krawczyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2011 r. sprawy ze skargi D. S. i S. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz D. S. i S. S. kwotę 2.891 zł (słownie: dwa tysiące osiemset dziewięćdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

I Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Sprawa była już przedmiotem rozpoznania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z 10 czerwca 2009r. sygn. akt III SA/Wa 1629/09 uchylił w całości decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. (dalej "DIS") z [...] czerwca 2009r. utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z [...] marca 2009r., wydaną wobec S. i D. S. (dalej: "Skarżący") w zakresie w podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006r. w wysokości 29.102zł (kwota do zapłaty 7.005zł).

Sąd w uzasadnieniu ww. wyroku wskazał m.in., że prawidłowość stanowiska organów podatkowych w przedmiocie zastosowania do dochodu Skarżących zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy z 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 178 ze zm., dalej: "u.p.d.f.") nie przesądza o prawidłowości określenia wysokości zobowiązania podatkowego, którym ich obciążono. Słusznie Skarżący podnoszą, iż obowiązkiem organów podatkowych było rozważenie (zbadanie) czy w sprawie możliwe jest zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.f. Zwolnienie to przysługuje podatnikom z mocy prawa. Organ nie mógł więc określić zobowiązania podatkowego z pominięciem tej regulacji prawnej. Sam fakt, że Skarżący na etapie złożenia zeznania możliwość zwolnienia upatrywali tylko w art. 21 ust. 1 pkt 20 u.p.d.f. nie zwalniał organu podatkowego od zbadania czy może on skorzystać ze zwolnienia od podatku ustanowionego mocą innego przepisu prawa. (...) Organ powinien zbadać wszystkie aspekty materialnoprawne sprawy, które wynikają z jej charakteru określonego przez występujący w sprawie stan faktyczny (...) zgromadzić materiał dowodowy wynikający ze specyficznych cech sprawy. (...) Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala Sądowi na wykluczenie możliwości, że zwolnienie ustanowione w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.f. miało zastosowanie do wynagrodzenia Skarżącego. Ustalenia w tym zakresie zobowiązany jest przeprowadzić organ podatkowy rozpatrujący ponownie niniejszą sprawę. W świetle powyższego Sąd uznał za zasadne zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 121, art. 122 i art. 187 § 1 oraz art. 124 O.p., które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naruszenie art. 122 i art. 187 § 1 O.p. polegało - zdaniem Sadu - na niezgromadzeniu materiału dowodowego i w efekcie nieustaleniu stanu faktycznego w sposób wystarczający do podjęcia rozstrzygnięcia w przedmiocie określenia wysokości należnego od Skarżących zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006r. Zgodnie bowiem z zasadą zaufania Skarżący mieli prawo oczekiwać, iż organ podatkowy rozważy możliwość zastosowania nie tylko ulgi podatkowej wskazanej przez nich, lecz każdej, która może mieć w niniejszej sprawie zastosowanie. Organy nie czyniąc tego postąpiły wbrew zasadzie wyrażonej w art. 121 § 1 O.p., naruszając też art. 124 O.p.