Wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 października 2011 r., sygn. V SA/Wa 92/11

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Małgorzata Rysz, Sędzia WSA - Cezary Kosterna, Sędzia WSA - Jarosław Stopczyński (spr.), Protokolant ref. staż. - Tomasz Godlewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2011 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy i odmowy udzielenia ochrony uzupełniającej oraz wydalenia z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności dla udzielenia zgody na pobyt tolerowany. oddala skargę

Uzasadnienie

Po rozpatrzeniu odwołania M. K. od decyzji Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] czerwca 2010 r. o odmowie nadania statusu uchodźcy, odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej oraz o wydaleniu z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wobec stwierdzenia, że brak jest przesłanek do udzielenia zgody na pobyt tolerowany. Rada do Spraw Uchodźców decyzją z dnia [...] października 2010 r. nr [...] utrzymała w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Istotą niniejszej sprawy jest udzielenie odpowiedzi na pytanie czy M. K. jest uchodźcą w rozumieniu Konwencji Genewskiej i czy odmowa nadania mu statusu uchodźcy oraz ochrony uzupełniającej i zgody na pobyt tolerowany w Polsce jest zasadna. Podkreślił, że w postępowaniu tym wiarygodność wnioskodawcy nabiera szczególnego znaczenia, tym bardziej że weryfikacja przytaczanych w trakcie przesłuchań okoliczności jest praktycznie niemożliwa.

Podkreślono, że zgodnie z art. 13 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, status uchodźcy w Polsce może być nadany cudzoziemcowi, który spełnia przesłanki zawarte w konwencji genewskiej, jednakże Konwencja genewska umożliwia ochronę uchodźców, ujmowanych w przepisach tej konwencji, rygorystycznie i wąsko. Nie mieszczą się tu ani wypadki poszukiwania możliwości osiedlenia z przyczyn ekonomicznych, ani legalizacja pobytu z przyczyn osobistych (np. założenie rodziny, integracja w społeczności polskiej). Osiągnięciu tych celów służą inne procedury legalizacyjne, nie zaś postępowanie o nadanie statusu uchodźcy. Poza tym obawa przed prześladowaniem musi być uzasadniona. Oznacza to, że nie tylko wewnętrzne przekonanie wnioskodawcy, ale także obiektywne warunki uzasadniają stwierdzenie stanu zagrożenia z powodów wymienionych w Konwencji.