Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 października 2011 r., sygn. III SA/Wa 597/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Kraus, Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Kleiber, Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (sprawozdawca), Protokolant Maria Nałęcz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2011 r. sprawy ze skargi W. S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji określającej zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za grudzień 2004 r. oraz za poszczególne miesiące od stycznia do czerwca 2005 r. 1) uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...], 2) stwierdza, że uchylone postanowienia nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz W. S. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. nadał rygor natychmiastowej wykonalności wydanej w stosunku do W. S. (dalej "Skarżącego") decyzji określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od grudnia 2004 r. do czerwca 2005 r. w kwocie 85.220,00 zł. W uzasadnieniu wzmiankowanego postanowienia organ podatkowy I instancji stwierdził, że w przedmiotowej sprawie zobowiązanie podatkowe przedawnia się 31 grudnia 2010 r. Do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego pozostaje więc okres niespełna dwóch miesięcy, spełniając tym samym przesłankę z art. 239b § 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) - dalej "O.p.". Poza tym wskazał, że podatnik sam nie zdecydował się w okresie ponad pięciu lat na skorygowanie złożonych deklaracji i wpłatę należnego zobowiązania, mimo że wiedział że otrzymane od kontrahentów faktury nie odzwierciedlały rzeczywistego stanu rzeczy. To wszystko zdaniem organu podatkowego pozwalało przypuszczać, że podatnik dobrowolnie nie wykona zobowiązania wynikającego z decyzji i spełniona zostanie przesłanka z art. 239b § 2 Ordynacji podatkowej pozwalająca nadać powołanej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.