Wyrok WSA w Lublinie z dnia 28 października 2011 r., sygn. I SA/Lu 392/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz,, NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk (spraawozdawca), Protokolant Referent stażysta Paulina Zając, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 października 2011 r. sprawy ze skargi Z. Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące: styczeń - kwiecień, czerwiec, wrzesień- grudzień 1999 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję w części określającej wysokość odsetek od zaległości podatkowej; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w pkt I; III. w pozostałej części skargę oddala; IV. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz Z. Ł. kwotę 1217 zł /jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, po rozpatrzeniu odwołania Z.Ł. od decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej nr [...] z dnia [...] w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące: styczeń -kwiecień, czerwiec, wrzesień - grudzień 1999r. - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji i akt sprawy wynika, że w trakcie kontroli działalności A. stwierdzono nieprawidłowości w zakresie rozliczania podatku VAT w okresach rozliczeniowych objętych przedmiotową decyzją. Podatnik obniżał podatek VAT o podatek naliczony z faktur wystawionych przez B. Sp. z o.o. stwierdzających czynności, które nie zostały wykonane i zostały udokumentowane fakturami nie potwierdzonymi kopiami u wystawcy. Ustalenia te stały się podstawą wydania decyzji przez organ I instancji, którą określił on zobowiązanie podatkowe w podatku VAT, zaległość podatkową w tym podatku oraz odsetki za zwłokę od tych zaległości za poszczególne miesiące objęte decyzją.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji strona zarzucała błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy, co spowodowało naruszenia art. 19 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) - powoływana dalej jako "ustawa o VAT"- w zw. z § 54 ust 4 pkt 5 lit a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 102 z późn. zm.) poprzez bezpodstawne zakwestionowanie prawa podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur, które nie znalazły potwierdzenia w kopiach u sprzedawcy. Wskazywała nadto na naruszenie art. 120 i 122 Ordynacji podatkowej przez "wstępne" przesłuchanie świadka K. S. bez powiadomienia kontrolowanego, a także bez umożliwienia mu swobodnej wypowiedzi i analizy dokumentów związanych ze świadczeniem usług na rzecz podatnika, art. 187 § 1 i 188 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 31 ustawy o kontroli skarbowej i art. 18 ust. 1 pkt 9 tej ustawy poprzez mało wnikliwe, niewyczerpujące rozpatrzenie materiału dowodowego, art. 191 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 31 ustawy o kontroli skarbowej przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 31 ustawy o kontroli skarbowej przez pominięcie wskazania w uzasadnieniu faktycznym decyzji przyczyn, dla których odmówiono mocy dowodowej dokumentom oraz w uzasadnieniu prawnym, wskazania podstawy do zastosowania procentowego wskaźnika dla oceny zasadności wydatków poniesionych przez podatnika z tytułu zapłaty za zamówione i wykonane usługi.