Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 29 wrzenia 2011 r., sygn. II SA/Rz 524/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Jerzy Solarski /spr./ Sędziowie WSA Krystyna Józefczyk NSA Stanisław Śliwa Protokolant Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 września 2011 r. sprawy ze skargi L. B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę -skargę oddala-

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...] Wojewoda [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej w skrócie k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania L. B. od decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2011 r., nr [...] o odmowie uchylenia własnej decyzji z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...] o pozwoleniu na budowę inwestycji pod nazwą "budynek handlowo - usługowy - restauracja z miejscami noclegowymi" na działkach nr 144/1 i 145/1 obr. [...], "wjazd, miejsca postojowe" na działkach nr 143/2, 144/2 i 145/3 obr. [...] położonych przy ul. B., wydanej dla Spółki A. - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu stwierdzone zostało, że postępowanie zostało wszczęte w wyniku złożonego przez L. B. wniosku z dnia 26 maja 2009 r. o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, bowiem bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Prezydent Miasta [...] postanowieniem z dnia [...] października 2009 r., nr [...] , wznowił postępowanie i odmówił uchylenia decyzji z dnia [...] kwietnia 2009 r. Decyzja ta utrzymana została w mocy przez Wojewodę [...]. W wyniku skargi złożonej przez L. B., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, zwany dalej WSA, wyrokiem z dnia 7 października 2010 r., sygn. akt II SA/Rz 150/10 uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] października 2009 r., nr [...] o odmowie uchylenia przedmiotowej decyzji o pozwoleniu na budowę. Rozpoznając ponownie sprawę w postępowaniu wznowieniowym, Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] lutego 2011 r., nr [...], odmówił uchylenia własnej decyzji z dnia [...] kwietnia 2009 r. o pozwoleniu na budowę. Organ wskazał, że wysokość zabudowy projektowanego obiektu budowlanego jest zgodna z § 9 ust. 1 pkt 2 Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego. Przedmiotowy obiekt ma 2 kondygnacje nadziemne: parter i piętro, a także poddasze nieużytkowe, które w rozumieniu przepisów techniczno-budowlanych nie jest kondygnacją. Obowiązujący plan przeznacza teren pod usługi komercyjne nieuciążliwe, z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oraz funkcji administracyjno-biurowej oraz niezbędne urządzenia infrastruktury technicznej, przy czym podstawowe przeznaczenie terenu to usługi, natomiast lokalizację zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej dopuszczono na zasadzie odstępstwa od tej generalnej reguły. Przy tak sformułowanych ustaleniach planu nie ma znaczenia, czy projektowany budynek położony jest wśród niskiej zabudowy mieszkaniowej, czy też sąsiaduje z działkami w ogóle nie zabudowanymi (jak działka L. B.). W przypadku obowiązywania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jego ustalenia są wiążące, a nie zasada tzw. "dobrego sąsiedztwa" mająca wpływ na lokalizację inwestycji przy braku miejscowego planu zagospodarowania. W projekcie budowlanym przedmiotowego budynku zawarte zostały dane techniczne charakteryzujące wpływ na środowisko oraz zdrowie i obiekty sąsiadujące z których wynika, że inwestycja nie stwarza niekorzystnego wpływu na środowisko. Biorąc pod uwagę, że projekt budynku przewiduje wykonanie obiektu budowlanego z wyposażeniem i rozwiązaniami technicznymi organ uznał, że wymóg ograniczenia emisji hałasu do otoczenia został zachowany. Obiekt budowlany został zaprojektowany w sposób gwarantujący eliminację uciążliwości pochodzących od tego budynku dla sąsiednich nieruchomości, zaś organizacja pracy, w tym konkretne godziny pracy obiektu, nie mogą być przedmiotem badania w postępowaniu o pozwoleniu na budowę. Odnosząc się do zakłóceń w funkcjonowaniu sieci kanalizacyjnej wskazał, że Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji [...] września 2007 r. wydało warunki techniczne, nr [...], potwierdzające możliwość odprowadzenia ścieków z tego obiektu kanalizacji sanitarnej. Ewentualne zakłócenia w funkcjonowaniu sieci kanalizacyjnej w rejonie projektowanego budynku nie mają wpływu na ten budynek, ani ten budynek nie ma wpływu na nie, ani też nie można wysunąć na ich podstawie wniosku o przysługiwaniu L. B. przymiotu strony. Reasumując organ I instancji stwierdził, że wynikający z art. 3 pkt 20 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm., dalej - Prawo budowlane), zasięg oddziaływania zamierzonej inwestycji nie obejmuje działki nr 141/4 i nie występują żadne przesłanki, które wskazywałyby na konieczność uznania L. B. za stronę postępowania w sprawie pozwolenia na budowę. Zaprojektowany zaś obiekt nie wymusza (nie ma wpływu) na swobodę dysponowania i zabudowy własnej działki przez L. B. w granicach ustaleń Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego.