Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 26 lipca 2011 r., sygn. I SA/Gl 298/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Madej, Sędzia NSA Przemysław Dumana (spr.), Sędzia WSA Beata Kozicka, Protokolant Aplikant radcowski Alicja Mizerska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lipca 2011 r. sprawy ze skargi W. K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] roku, nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 3 oraz art. 239b § 1 pkt 4 i § 2 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 roku, nr 8 poz. 60 z późniejszymi zmianami), po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. z dnia [...] roku, nr [...] w sprawie nadania decyzji z dnia [...] roku określającej W.K. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 roku rygoru natychmiastowej wykonalności - umorzył postępowanie zażaleniowe.

W uzasadnieniu postanowienia organ odwoławczy wskazał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w T. powołaną wyżej decyzją określił W.K. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych, opłacanym zgodnie z art. 30c ustawy o podatku od osób fizycznych, za 2004 rok w kwocie [...] złotych.

Od powyższej decyzji pełnomocnik podatnika wniósł odwołanie.

Postanowieniem z dnia [...] roku, nr [...] organ podatkowy pierwszej instancji nadał wymienionej wyżej decyzji nieostatecznej rygor natychmiastowej wykonalności.

W zażaleniu na to postanowienie pełnomocnik podatnika wniósł o jego uchylenie w całości. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie przepisu art. 239b § 1 pkt 4 i § 2 Ordynacji podatkowej - poprzez błędne przyjęcie, że znajduje on zastosowanie w przedmiotowej sprawie w sytuacji, gdy brak jest przesłanek do jego zastosowania.