Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. II SA/Ol 287/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi A.U. na decyzje Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala skargę. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 25 stycznia 2010 r. J. T. wystąpił do Starosty o udzielenie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami na parterze wraz z zagospodarowaniem terenu na dz. nr "[...]" obr. "[...]" M.

Decyzją z dnia 29 marca 2010 r., Nr "[...]", Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił inwestorowi pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami w parterze, wraz z zagospodarowaniem terenu na działce o nr ewid. "[...]" obręb "[...]" w M., przy ulicy P. (kategoria obiektu XIII/XVII) - I etap zabudowy wielorodzinno-usługowej na działkach o nr "[...]", "[...]", "[...]" obręb "[...]" w M. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podał art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako: k.p.a.).

Uzasadniając rozstrzygnięcie podniósł m.in., iż jest to kolejny wniosek inwestora, bowiem w toku postępowania, jedna ze stron postępowania - A. U. (właściciel działki włączonej w obszar oddziaływania projektowanej inwestycji) - wniosła swoje uwagi do planowanego zamierzenia podnosząc, że: budynek ma niedozwoloną wysokość, niezgodną z aktualnie obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego; brak w złożonych dokumentach potwierdzenia, że na terenie działki nr ewid. "[...]" istniała kopalnia kruszywa; dach zaprojektowanego budynku jest łamany i posiada różne spadki; analiza U.istyczno-historyczna, w zakresie projektu, nie uzasadnia wprowadzenia na terenie działki "[...]" wysokiej zabudowy; zawiadomiono Prokuraturę Rejonową o niszczeniu działki przez inwestora oraz zwrócono uwagę na zapisy nowego Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego. Wskazał, iż w jego ocenie zarzuty A. U. są bezpodstawne bowiem nie wskazała ona żadnych przepisów ograniczających zagospodarowanie terenu jej działki w związku z projektowaną inwestycją, a tym samym nie wykazała naruszenia chronionego prawem interesu prawnego. Podał, iż analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznano, że nie ma wystarczających dowodów do jednoznacznego stwierdzenia, że wysokość zaprojektowanego budynku narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Uwzględniając ponadto definicję wysokości budynku zawartą w § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) należy wskazać, iż zaprojektowana wysokość przedmiotowego budynku jest prawidłowa i nie ma wystarczającego uzasadnienia do żądania obniżenia wysokości zaprojektowanego budynku, co potwierdza opinia autora miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Podniósł również, iż obawy A. U. co do zagrożenia katastrofą ze względu na niestabilność podłoża geologicznego nie znajdują uzasadnienia w świetle dokumentacji geotechnicznej. Dodał, iż pełną odpowiedzialność za prawidłowe wykonanie projektu budowlanego oraz innych opracowań składających się na dokumentację budowlaną ponoszą odpowiednio projektant i inni uczestnicy fazy projektowej. Merytoryczna zaś kontrola tych dokumentów przez organ nie jest uzasadniona. Zaznaczył także, iż zarzut zacienienia działki nie może być uznany za interes prawny, bowiem ani przepisy Prawa budowlanego, ani przepisy wykonawcze nie chronią tego typu interesów osób trzecich. Przepisy te nie zawierają ograniczeń związanych z zacienieniem przez planowaną budowę sąsiedniej działki. Wskazał, że wysokość zaprojektowanej zabudowy nie ma wpływu na przyszłą planowaną zabudowę działki A. U., bowiem działki o nr ewid. "[...]" i "[...]" leżą na terenie śródmieścia, co zgodnie z § 13 ust. 4 warunków technicznych pozwala zmniejszyć odległość pomiędzy budynkami do połowy wysokości przesłaniania. Przy zaprojektowanej lokalizacji budynku o wysokości 20m w odległości 9,9m od granicy działki, przedmiotowa inwestycja nie wprowadza ograniczeń w kształtowaniu zabudowy na terenie sąsiedniej działki o nr ewid. "[...]". Konkludując stwierdził, iż przedłożony projekt budowlany uwzględnia wszystkie warunki wynikające z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu śródmieścia w M., jako obszaru koncentracji usług ogólnomiejskich, zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej nr "[...]" z dnia 27 czerwca 2002 r. Zaprojektowany budynek spełnia wymagania co do jego wysokości oraz liczby kondygnacji zabudowy pełnych i poddaszowych. Zostały również zachowane warunki określone w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Planowana inwestycja w szczególności nie będzie wpływała negatywnie na zapewnienie naturalnego oświetlenia w pomieszczeniach znajdujących się w budynku stanowiącym własność A. U., bowiem nowoprojektowany budynek zlokalizowano w odległości ok. 33m od istniejącego budynku mieszkalnego, czyli w odległości większej niż wysokość przesłaniania, co projektant wykazał w projekcie budowlanym. Biorąc powyższe pod uwagę, po stwierdzeniu zgodności projektu budowlanego z przepisami ustawy - Prawo budowlane oraz wymogami wynikającymi z aktów wykonawczych, a także miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego organ uznał, iż zostały spełnione wszystkie przesłanki dla wydania wnioskodawcy pozwolenia na budowę.