Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. I SA/Go 39/11

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stefan Kowalczyk Sędziowie Sędzia WSA Jacek Niedzielski Sędzia WSA Krystyna Skowrońska-Pastuszko(spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Danuta Chorabik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi K.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług za marzec 2005 r. 1. Oddala skargę. 2. Przyznaje od Skarbu Państwa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim na rzecz radcy prawnego M.M. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) i kwotę 55, 20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy) stanowiącą podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] czerwca 2010 r. w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji ostatecznej w sprawie określenia podatku od towarów i usług za marzec 2005 r.

Rozstrzygnięcia organów zapadły w następującym stanie faktycznym. W dniu [...] października 2008 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej wydał decyzję nr [...], w której określił S K.B. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za marzec 2005 r. do przeniesienia na następny miesiąc w wysokości 15.705 zł oraz kwotę podatku od towarów i usług za marzec 2005 r. do zapłaty w wysokości 38.246 zł.

Od wyżej wymienionej decyzji K.B. złożył odwołanie pismem z dnia [...] listopada 2008 r. Po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego Dyrektor Izby Skarbowej w dniu [...] stycznia 2010r. wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy pierwszoinstancyjną decyzję organu kontroli skarbowej. Istotnym dla sprawy było ustalenie, że strona nie nabyła prawa do rozporządzania jak właściciel produktami roślinnymi pochodzącymi z Holandii, a zatem posiadane przez nią faktury dotyczące zakupów od firm holenderskich nie mogą dokumentować wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w świetle brzmienia art. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej także ustawa o VAT. W konsekwencji nie mogło również dojść do sprzedaży tych towarów przez stronę w świetle brzmienia art. 7 tej ustawy, ani do eksportu towarów przez stronę w świetle brzmienia art. 2 pkt 8 ustawy. Wobec powyższego ustalono, że nie doszło do nabycia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel przez stronę, a także że dla przedmiotowej sprawy bez znaczenia są dowody potwierdzające fakt przemieszczenia tych towarów pomiędzy Holandią a Polską, a następnie pomiędzy Polską a Rosją.