Wyrok WSA w Lublinie z dnia 20 kwietnia 2011 r., sygn. I SA/Lu 52/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Kwiatek, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz,, NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Paulina Zając, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od października do grudnia 2004 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania A. S., utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] nr [...] określającą kwotę zwrotu różnicy podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od października do grudnia 2004r. w kwotach innych, niż wynikające ze złożonych deklaracji VAT-7 za te okresy rozliczeniowe.

Z akt sprawy oraz uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że wyrokiem z dnia 19 grudnia 2008r. w sprawie I SA/Lu 610/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] w przedmiocie określenia A. S. w podatku od towarów i usług kwoty zwrotu różnicy za miesiące: styczeń, luty, marzec, maj, czerwiec, lipiec, październik i grudzień 2004r. oraz zobowiązania podatkowego za miesiące: kwiecień, sierpień, wrzesień i listopad 2004r. w wysokości innej, niż wynikające ze złożonych deklaracji VAT-7 za te okresy rozliczeniowe.

W motywach swojego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, iż z ustaleń organów podatkowych wynikało, że prowadzone w 2004r. przez A. S. urządzenia księgowe (ewidencje zakupu i sprzedaży dla podatku VAT) nie odzwierciedlają rzetelnie zdarzeń gospodarczych, gdyż istnieją rozbieżności w odniesieniu do okazanych dowodów księgowych. Świadczą o tym dokonane ustalenia, że skarżący prowadząc w 2004r. działalność gospodarczą w zakresie produkcji pieczywa nie zaewidencjonował w ewidencji zakupu faktur VAT dotyczących zakupu oleju opałowego, a także nie zaewidencjonował w ewidencji sprzedaży faktur VAT dotyczących sprzedaży pieczywa. Ponadto stwierdzono różnicę między ilością nabytego oleju opałowego, a wielkością wyliczonego zużycia. Na podstawie ekspertyzy A., zeznań świadka i strony określono faktyczne zapotrzebowanie piekarni na olej opałowy. Według tych wyliczeń różnica pomiędzy ilością zakupionego oleju opałowego, a rzeczywistymi możliwościami jego zużycia, jako paliwa do opalania pieców piekarniczych w 2004r., wynosiła 59.771,56 I. W ocenie Sądu, przedstawiona w sprawie ww. opinia wraz z udzielonymi wyjaśnieniami w pismach z dnia: 19 grudnia 2007r. i 20 czerwca 2008r. nie spełnia wymogów do uznania jej za dowód w postępowaniu podatkowym. Sąd wskazał, iż jakkolwiek przepisy Ordynacji podatkowej nie określają wymagań, jakim winna ona odpowiadać, jednak z samej istoty tego dowodu wynika, że musi ona zawierać uzasadnienie, które pozwoliłoby dokonać analizy logiczności i poprawności wniosków, bez konieczności wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej. Opinia nie może więc sprowadzać się tylko do zdania biegłego, ale musi przekonywać jako logiczna całość. Biegły winien zatem wskazać i wyjaśnić przesłanki, które doprowadziły go do przedstawionych konkluzji. Zwrócił uwagę, że opinia biegłego nie wiąże organu administracji, który jest obowiązany poddać ją swej ocenie jak każdy dowód, gdyż to on - nie zaś biegły - rozstrzyga sprawę. Celem usunięcia wątpliwości co do treści lub uzupełnienia opinii, organ podatkowy może przesłuchać biegłego, ewentualnie zażądać wyjaśnień na piśmie. W toku ponownego rozpatrzenia sprawy należy po pierwsze: doprowadzić do sporządzenia w sposób należyty przez biegłego opinii, a w sytuacji dokonania oględzin oraz uzyskania wyjaśnień od skarżącego w ich trakcie - odpowiedniego udokumentowania tej czynności, po drugie: umożliwić stronie złożenie ewentualnych zastrzeżeń i doprowadzić do należytego odniesienia się do nich przez biegłego, nie wykluczając jego przesłuchania, bądź przeprowadzenia rozprawy celem udzielenia wyjaśnień, po trzecie: dokonać oceny opinii zgodnie z dyrektywą zawarta w przepisie art. 191 Ordynacji podatkowej i dać temu wyraz w uzasadnieniu decyzji, stosownie do wymagań zawartych w przepisie art. 210 § 1 pkt.6 i § 4 tej ustawy.