Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 7 kwietnia 2011 r., sygn. III SA/Gd 492/10

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Hyla Sędziowie: Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.) Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Zegan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi J. F. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 21 lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie zawiadomienia o powinności wniesienia podania do właściwego organu uchyla zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 22 kwietnia 2010 r. nr [...].

Uzasadnienie

J. F., prowadzący działalność gospodarczą, wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego o przyznanie wynagrodzenia za holowanie oraz przechowywanie 15 pojazdów usuniętych z drogi na parking strzeżony.

Postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego , na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.p.a. w związku z art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji , zawiadomił wnioskodawcę, że w sprawach dotyczących pojazdów wymienionych w punktach 9, 14 i 15 wniosku wnioskodawca winien złożyć odrębne wnioski do właściwych organów.

W uzasadnieniu wskazał, że w sprawie samochodu marki Renault [...] (a nie Fiata [...]), Naczelnik nie prowadził postępowania likwidacyjnego, samochód marki Hyundai o nr rej. [...] stanowił zabezpieczenie majątkowe do sprawy [...], w której orzeczenie miał wydać Sąd Rejonowy w S. , wobec czego nie zostały spełnione warunki niezbędne do wszczęcia postępowania likwidacyjnego, samochód marki Fiat 126p o nr rej. [...] stanowił zabezpieczenie majątkowe do sprawy [...], w której orzeczenie miał wydać Sąd Rejonowy w S., wobec czego nie zostały spełnione warunki niezbędne do wszczęcia postępowania likwidacyjnego.

Po rozpatrzeniu zażalenia J. F. na powyższe postanowienie Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniem z dnia 21 lipca 2010 r. nr [...] utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. Jako podstawę prawną wskazał art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 66 § 1 oraz art. 144 k.p.a. oraz art. 17 § 1 w związku z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.