Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 marca 2011 r., sygn. IV SA/Po 930/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Jarosz Sędziowie WSA Bożena Popowska (spr.) WSA Tomasz Grossmann Protokolant st. sekr. sąd. Laura Szukała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 marca 2011 r. sprawy ze skargi Z.R. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego. I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] sierpnia 2010r. nr [...]; II. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz Z.R. kwotę [...] zł (słownie: [...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, działając na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznej Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm. - dalej ustawa), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009r. sygn. akt K 49/07 (Dz. U. z dnia 23.12.2009r. nr 220, poz. 1734), po rozpatrzeniu wniosku Z.R., decyzją z dnia [...] sierpnia 2010r. nr [...] odmówił stronie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej. Kierownik Urzędu wskazał, że Trybunał Konstytucyjny - uznając niezgodność art. 2 pkt 2 ustawy w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - stwierdził, iż nie ma zastrzeżeń co do zasady, aby świadczenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których obowiązek pracy przybierał szczególnie dotkliwą formę, tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska. Kierownik Urzędu, powołując się na materiał dowodowy zgromadzony w sprawie stwierdził, że skarżąca wykonywała pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszkania. Praca ta nie przybrała zatem szczególnie dotkliwej formy, o której mówi Trybunał, tzn. nie była połączona z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.