Wyrok WSA w Lublinie z dnia 17 lutego 2011 r., sygn. II SA/Lu 274/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz,, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant Stażysta Paulina Gąsławska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 lutego 2011 r. sprawy ze skargi J. I. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego oddala skargę

Uzasadnienie

UZASDADNIENIE

Decyzją z dnia [...] listopada 1999 r. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał J. I. przeprowadzenie rozbiórki tarasu wraz z pomieszczeniem gospodarczym przy ul. K. 30 w L. wraz z uporządkowaniem terenu po rozbiórce.

Upomnieniem z dnia 30 września 2009 r., wezwano K. i J. małżonków I. do wykonania obowiązków wynikających z przywołanej wyżej decyzji, informując o zagrożeniu wszczęcia postępowania egzekucyjnego.

Następnie w dniu 19 listopada 2009 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wystawił dwa tytuły wykonawcze w stosunku do K. I. i J. I., wraz z klauzulą o skierowaniu do przymusowego wykonania określonego w nim obowiązku o charakterze niepieniężnym, poprzez zastosowanie grzywny w celu przymuszenia i wykonania zastępczego.

Wystawiony tytuły wykonawczy, zawierający pouczenie o prawie zgłoszenia zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, doręczono zobowiązanym w dniu 23 listopada 2009 r.

Zarzuty takie w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułów wykonawczych wnieśli K. I. i J. I.

K. I. podniosła zarzut polegający na błędnym wskazaniu jej jako osoby zobowiązanej do wykonania przedmiotowej rozbiórki, podnosząc iż przedmiotowa nieruchomość jest własnością męża.

Natomiast J. I. wystawionemu tytułowi egzekucyjnemu zarzucił niewykonalność obowiązku, niedopuszczalność zastosowania środka egzekucyjnego oraz zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego. W uzasadnieniu zarzutów podniósł, że obowiązek rozbiórki tarasu egzekwowany jest dopiero po 9 latach od wydania decyzji, a między czasie wyszły na jaw nowe fakty które przeczą temu obowiązkowi. Taras ten nie jest pomieszczeniem gospodarczym, budynek taki został rozebrany i dopiero powstał taras. Nadto organy zaniechały możliwości legalizacji tarasu a nadto jego wyburzenie spowodowałoby szkody w mieniu, gdyż taras stanowi zabezpieczenie przed zalaniem domu.