Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 stycznia 2011 r., sygn. VI SA/Wa 1603/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędzia WSA Danuta Szydłowska (spr.) Protokolant ref. staż. Katarzyna Smaga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi Z. D. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia praw wynikających z licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego i drugiego stopnia oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2010 roku Komendant Główny Policji po rozpoznaniu odwołania Z. D. utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] marca 2009 roku zawieszającą prawa wynikające z licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego i drugiego stopnia. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ odwoławczy wyjaśnił, iż powodem wszczęcia postępowania w przedmiocie zawieszenia odwołującemu praw wynikających z licencji pracownika ochrony pierwszego i drugiego stopnia było uzyskanie przez organ I instancji informacji, iż zostały mu postawione zarzuty popełnienia szeregu czynów z art. 585 § 1 ksh, mających ścisły związek ze sprawowaną przez niego funkcją wiceprezesa zarządu firmy G. sp. z o o. Odwołujący stoi bowiem pod zarzutem popełnienia w latach 2000-2006 jako wiceprezes spółki przestępstw z art. 585 § 1 ksh tj. działania na szkodę własnej firmy, poprzez zawieranie fikcyjnych umów zlecenia na usługi, które nigdy nie zostały wykonane.

Komendant przytoczył treść art. 32 ust. 2 ustawy o ochronie osób i mienia wywodząc, iż w sytuacji, gdy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że strona umyślnie wielokrotnie i przez wiele lat naruszała porządek prawny w związku z pełnioną funkcją w zakresie usług ochrony i detektywistycznych, słusznym i celowym jest skorzystanie z przyznanego przez ustawodawcę prawa do zawieszenia stronie posiadanych przez nią licencji do czasu prawomocnego zakończenia toczącego się przeciwko niej postępowania karnego. W takim bowiem przypadku racje interesu społecznego należy uznać za priorytetowe.