Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 stycznia 2011 r., sygn. II SA/Wa 1748/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Pisula - Dąbrowska Sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung Sędzia WSA Janusz Walawski (spr.) Protokolant ref.staż. Eliza Kusy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję podjętą w dniu [...] lutego 2010 r. i odmówił przyznania A. K. renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż wnioskodawca nie spełnił warunków ustawowych do przyznania przedmiotowego świadczenia, tj. nie znaleziono w sprawie szczególnych okoliczności usprawiedliwiających przerwy w zatrudnieniu. Organ wyjaśnił, iż z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS wynika, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy i niezdolny do samodzielnej egzystencji od dnia 8 czerwca 2009 r. Natomiast po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w Oddziale ZUS w L. orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS ustalono, iż jest on trwale całkowicie niezdolny do pracy i niezdolny do samodzielnej egzystencji od [...] stycznia 2002 r. Organ zwrócił jednak uwagę, że powyższa zmiana nie ma wpływu na zmianę decyzji organu, ponieważ wnioskodawca stał się trwale całkowicie niezdolny do pracy i samodzielnej egzystencji w wieku 38 lat i w ubezpieczeniu nadal występuje przerwa w okresie od 15 czerwca 1986 r. do 10 maja 1987 r. Ponadto od ustania ubezpieczenia w dniu 30 kwietnia 1994 r. do ustalenia całkowitej niezdolności do pracy samodzielnej egzystencji, tj. przez ponad 7,5 roku nie został udokumentowany jakikolwiek okres zatrudnienia poparty opłacaniem składek na ubezpieczenie społeczne oraz ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Natomiast podnoszona przez wnioskodawcę skala bezrobocia i trudności w znalezieniu pracy nie stanowią w ocenie organu szczególnych okoliczności w rozumieniu art. 83 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.