Wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. II SA/Wa 1386/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska Eugeniusz Wasilewski Protokolant specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi P. N. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wyznaczenia na stanowisko służbowe w części dotyczącej zaszeregowania tego stanowiska do grupy uposażenia U - 14 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] marca 2010 r. 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości

Uzasadnienie

U Z A S D N I E N I E

Minister Obrony Narodowej decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2010 r. wydaną na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję nr [...] z dnia [...] marca 2010 r., którą odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Obrony Narodowej nr [...] z dnia [...] maja 1999 r. w sprawie wyznaczenia P. N. na stanowisko służbowe, w części dotyczącej grupy uposażenia.

Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Minister Obrony Narodowej decyzją nr [...] z dnia [...] maja 1999 r. wyznaczył [...] P. N. na stanowisko służbowe szefa wydziału - radcę prawnego w Wojewódzkim Sztabie Wojskowym w K. We wspomnianej decyzji wskazano, że na zajmowanym stanowisku służbowym oficerowi przysługiwać będzie uposażenie zasadnicze według grupy uposażenia U-14. Od decyzji oficer nie wniósł odwołania, stała się ona ostateczna.

W dniu 23 listopada 2009 r. P. N. wystąpił do Ministra Obrony Narodowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji, w części dotyczącej grupy uposażenia. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że zaszeregowanie stanowiska służbowego radcy prawnego do grupy uposażenia U-14 w sposób rażący narusza art. 224 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych. Przepis ten stanowi bowiem, że radcy prawnemu przysługuje uposażenie na poziomie nie niższym niż głównemu specjaliście albo innemu równorzędnemu stanowisku służbowemu. Natomiast, w ocenie wnioskodawcy, otrzymywane przez niego uposażenie było niższe od określonego w art. 224 ust. 1 cyt. ustawy o radcach prawnych.