Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. II SA/Gd 649/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska (spr.) Sędzia WSA Janina Guść Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Dobroń po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2010 r. na rozprawie sprawy ze skargi E. Z. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 16 kwietnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 8 marca 2010 r., nr [...].

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, powołując się na art. 154 § 1 i 2 Kpa oraz art. 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie K 49/07, decyzją z 8 marca 2010 r. odmówił uchylenia własnej decyzji z 8 lipca 1999 r. oraz decyzji jej poprzedzającej z 2 października 1998r. o odmowie przyznania E. Z. uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w art. 3 ust. 1 przywołanej ustawy.

W uzasadnieniu organ stwierdził, że E. Z. złożył wniosek o przyznanie świadczenia pieniężnego określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. Decyzjami z dnia 2 października 1998r. i 8 lipca 1999 r. orzeczono o odmowie przyznania tego świadczenia. W dniu 15 lutego 2010r. do organu wpłynął wniosek skarżącego, w którym nie sprecyzował żądania odnośnie trybu jego rozpatrzenia, w związku z czym organ zakwalifikował to pismo jako wniosek o uchylenie decyzji własnej w trybie art. 154 Kpa. Zdaniem organu wnioskodawca nie wykazał jednakże, by za uchyleniem decyzji przemawiał interes społeczny lub jego słuszny interes. Okoliczności wskazane we wniosku takiej oceny nie uzasadniają, ponieważ od dnia wydania decyzji stan prawny oraz orzecznictwo organu nie uległy zmianie. Wnioskodawca w okresie okupacji wykonywał pracę przymusową w obrębie stałego miejsca zamieszkania w miejscowości T. Praca ta nie przybierała zatem szczególnie dotkliwej formy, o której mowa w przywołanym powyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego.