Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. II SA/Wr 332/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Andrzej Wawrzyniak Sędzia WSA - Alicja Palus Sędzia NSA -Julia Szczygielska /sprawozdawca/ Protokolant - Magda Mikus po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 listopada 2010 r. sprawy ze skargi L.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. uchyla decyzję I i II instancji; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu decyzją z dnia [...]r., Nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. po rozpatrzeniu odwołania L.M. od decyzji Prezydenta W. z dnia [...]r., Nr [...], ustalającej - na rzecz E.J. - warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę zespołu mieszkaniowo-usługowego z garażem podziemnym wraz z przebudową i nadbudową istniejącego budynku nr 8a na cele mieszkalne oraz z elementami infrastruktury technicznej, przewidzianej do realizacji we W. przy ul. [...], na działkach oznaczonych geodezyjnie nr 23/1, nr 23/2, nr 24, nr 25 oraz części działek nr 28 i nr 63, AM-16, obręb P.G. - Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu Kolegium stwierdziło, że w uzasadnieniu wniesionego przez L.M. odwołania strona argumentowała, że jako współwłaścicielka przylegającej do terenu zainwestowania nieruchomości oznaczonej jako działka nr 28, nie wyraża zgody na realizację planowanego zamierzenia. W tym kontekście zwróciła uwagę, że kwestionowana decyzja narusza prawo własności i uprawnienia osób trzecich. Uznała, że skoro konsekwentnie wyrażała sprzeciw wobec planowanej inwestycji, to organ lokalizacyjny winien wydać decyzję odmowną. Wskazała, że planowana zabudowa w sposób brutalny niszczy ład przestrzenny, jest sprzeczna z historycznym układem urbanistycznym, ponadto pozbawia mieszkańców godziwych warunków życia. Sama natomiast decyzja narusza przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), a w szczególności art. 1 ust. 2 pkt. 1, 2, 4, 7 tejże ustawy. Dalej strona argumentowała, że brak jest możliwości obsługi komunikacyjnej planowanej inwestycji, albowiem inwestor nie uzyska jej zgody na ustanowienie służebności przejazdu przez działkę nr 28. L.M. wskazywała również, że inwestor nie ma tytułu prawnego do objętej planowanym zamierzeniem działki nr 23/2. Strona wreszcie zarzuciła, że wbrew temu, co wyrażono w kwestionowanej decyzji teren objęty przedmiotową decyzją podlega ustawie z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), albowiem zgodnie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy W. /uchwała Rady Miejskiej W. Nr [...] z dnia [...]r./ - jest to "ogólno miejska strefa ochrony konserwatorskiej II".