Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 listopada 2010 r., sygn. IV SA/Wa 1532/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Linkowski, Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Protokolant ref. staż. Renata Puchalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2010 r. sprawy ze skargi M. Ś. na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia (...) kwietnia 2010 r. nr (...) w przedmiocie odmowy uzgodnienia warunków zabudowy - oddala skargę -

Uzasadnienie

Zaskarżonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2010 r. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska uchylił postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. z dnia [...] grudnia 2008 r., którym odmówiono uzgodnienia warunków zabudowy działki o nr. ew. [...], położonej w obrębie S., gmina P., dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego oraz budynku gospodarczego z kuchnią letnią i odmówił uzgodnienia realizacji planowanej inwestycji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż postanowienie wydane w sprawie wniosku organu gminy dotyczące uzgodnienia warunków zabudowy powinno być oparte na przepisach, które w sposób bezpośredni dają podstawę do rozstrzygnięcia w tej sprawie. W związku z powyższym za niezgodne z prawem należy w ocenie organu odwoławczego uznać stanowisko Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O., iż podstawę orzekania w rozpatrywanej sprawie mógł stanowić mający ogólny charakter przepis art. 73 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska w zw. z art. 5 pkt 8 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody. Przez ograniczenia, o których mowa we wskazanym przepisie należy rozumieć, w kontekście rozpatrywanego wniosku Burmistrza Miasta P., jedynie zakazy wynikające z rozporządzenia ustanawiającego Obszar Chronionego Krajobrazu Pojezierza [...], bowiem tylko one, jako umocowane na podstawie delegacji art. 23 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody, dają podstawę do ograniczenia działań na terenie obszaru chronionego krajobrazu we wskazanym przez nie zakresie. Również cele, dla których utworzono dany obszar nie stanowią materialnej podstawy orzekania.